Czarny portret recenzja

I o tym właśnie jest "Czarny portret"... o demonach przeszłości, ciemnych sprawkach, zemście i próbach zatuszowania tego, co wstydliwe.

Kuba Krall wraz z Ingą Rojczyk i grupą dziarskich seniorów przebywają w Kołobrzegu. Sympatyczna wycieczka kończy się wraz ze śmiercią jednego z seniorów. Zygmunt Gretkowski umiera na tarasie luksusowego hotelu, a my wkraczamy w niezwykłą historię sięgającą roku 1944, kiedy to w Połczynie-Zdroju działał Lebensborn - jeden z największych w Trzeciej Rzeszy.

Bardzo lubię fabuły, w których przeszłe wydarzenia rezonują na teraźniejszość. Autorka zgrabnie łączy fikcję literacką z historycznymi faktami, nie przytłaczając przy tym nudnymi, akademickimi wywodami. Historia jest nie tylko nietuzinkowa, ale i wiarygodna i spójna.

Fajnie poprowadzony jest wątek obyczajowy dotyczący Ingi i Kuby. Podoba mi się przyjacielska więź, jaka między nimi jest i to delikatne iskrzenie, które autorka z jakieś powodu wciąż trzyma w ryzach. Niemniej, depresyjność Kuby jest fajnie równoważona przez bardziej żywiołową Ingę.

Uwielbiam styl autorki - bardzo dopracowany, stonowany, bez wulgaryzmów, a jednocześnie nie brakuje mu eleganckiej ekspresji. Słowem: dopieszczone i dopracowane to wszystko, że aż nie chce się rozstawać z książką.

Julia Łapińska stworzyła kolejną wspaniałą opowieść, która dobrze wpisuje się w typ cosy crime - brak tu plastycznych scen przemocy, brutalności czy makabry, a jednocześnie powieść wywołuje określone emocje i trzyma w napięciu.

Kiedyś zachwyciłam się "Czerwonym jeziorem", potem zawładnęły mną "Dzikie psy". "Czarny portret" powtórzył mityczny efekt wow!? Takie powieści uwielbiam i mam nadzieję, że to nie ostatnie spotkanie z Kubą i wkrótce zobaczymy się w nowej powieści.