Wściekłość recenzja

Wściekłość jest kobietą. I może mieć imię każdej z nas.

"Sól się skończyła" - to błahe zdanie wypowiedziane przez Johannsa, było dla Helene triggerem. Wyczytała w nim ocean zawoalowanej pretensji. Wstała od stołu, wyszła na balkon i... wyskoczyła.

Po nagłej śmierci żony i matki rodzinę ogarnia chaos. Johannes sobie nie radzi, a ciężar odpowiedzialności za dom i młodsze rodzeństwo spada na 15-letnią Lolę. Tyle że Lola ma dość. Nie chce podzielić losu swojej matki - zdominowanej, przytłoczonej obowiązkami, pozbawionej wsparcia, umęczonej i dyskryminowanej. Buntuje się przeciwko dominującej sile męż­czy­zn, krok po kroku buduje swoją feministyczną świadomość, potrzebę niezależności i wolności. Wentyl bezpieczeństwa odnajduje w brutalnych walkach i karaniu facetów krzywdzących kobiety.

Jest też Sarah - wzięta pisarka, przyjaciółka Helene, którą dopada poczucie winy, że nie wspierała jej, uciekając do swojego idealnego życia i niezależności. Lecz i to były pozory, bowiem Sarah, choć nie była tego świadoma, także tkwiła w świecie stereotypów społecznych, poddając się męskiej dominacji, co zrozumiała w chwili, gdy przez jakiś czas postanowiła pożyć życiem Helene.

Ta książka od pierwszej chwili przemawiała do mnie jak żadna inna. Krzyczała tytułem, atakowała intensywnym pomarańczem okładki, przywoływała blurbem. To niesamowity głos budzącego się feminizmu, krzyk wściekłości i wyraz sprzeciwu wobec patriarchatu, męskiej dominacji, dyskryminacji kobiet i sprowadzania ich jedynie do roli matki, żony, kucharki, sprzątaczki i obiektu s@ksualnego. To powieść o równości płci, poszanowaniu praw kobiet, o wykraczaniu poza narzucone normy społeczne, o budowaniu świadomej kobiecości. To wściekłość level hard. Pęczniejąca i wybuchająca z siłą tornada.

Polecam bardzo. Nie tylko paniom, także panom...