To, co zostawiła recenzja

1995 rok, Izzy Stone wraz ze swoimi zastępczymi rodzicami badają dokumentacje szpitala psychiatrycznego Willard. Nastolatka podczas przeglądania osobistych rzeczy niejakiej Clary, natrafia na jej pamiętnik. Izzy pragnie go przeczytać, poznać historię tej nieznanej, młodej kobiety. Projekt ma dla niej olbrzymie znaczenie, bowiem 10 lat temu jej matka zamordowała ukochanego ojca. Dziewczyna wciąż bezskutecznie próbuje sobie odpowiedzieć na pytanie: jakie zło wstąpiło w jej matkę? Wydawali się kochającą, dobrą rodziną; jedynie choroba psychiczna, wyjaśniłaby jej zachowanie.

1929 rok, Clara Cartwhright ma wszystko, czego dusza zapragnie: młoda, bogata i piękna - przyciąga spojrzenia wielu mężczyzn. Pewnego dnia zakochuje się w biednym, włoskim emigrancie, który nie jest akceptowany przez jej rodziców. Cartwhrightowie, mają bowiem innego kandydata na męża dla swojej córki. Osiemnastolatka zaczyna się buntować, nie pozwoli, by o jej losie decydowali rodzice, którzy na domiar złego przyczynili się do śmierci jej ukochanego brata. Nie ma jeszcze pojęcia, jaką karę za nieposłuszeństwo szykuje dla niej ojciec.

Na tę powieść miałam od samego początku ochotę, wraz z premierą odsuwałam jej kupno, by po tak długim czasie zabrać się w końcu za lekturę. Nie żałuję. Ani trochę. Powieść opowiada losy dwóch młodych kobiet, a raczej, jeszcze dziewcząt.
Izzy przeżywa tragedię rodzinną, jest cicha i jako „nowa” w szkole, chce jedynie „jakoś dotrwać” do końca roku szkolnego. Jednak wcale nie jest tak łatwo, bo w każdej szkole, zawsze znajduje się grupka narcystycznych laluń, które nikomu nie popuszczą. Barbie i frajerki w jedynym, co to, nie ruszą tyłka do kibla bez obstawy. Krew mnie zalewała za każdym razem, jak o nich czytałam; i mam wielki żal do Izzy, że była tak miękka. Już dawno zasłużyły sobie na cudowne spotkanie pięści, wymierzonej w ich pyski.
Co do Clary, to było mi jej żal, jednak nie mogłam się wyzbyć uczucia, że to dziewczę jest bardzo tępe. Bo jak można być takim naiwniakiem? Z czasem dojrzała, zaś pobyt w szpitalu psychiatrycznym uczynił z niej silną kobietę.
Pisarka uzmysławia czytelnikom z jaką niesprawiedliwością spotykali się w dawnych czasach ludzie; to, że nie zgadzali się z poglądem ogółu, wyróżniali się lub podejmowali zgubne decyzje, czyniło z nich wariatów. Metody leczenia doktorków i pielęgniarek, przypominały bardziej tortury od terapii. Cieszę się, że wgłębiłam się w ten temat; choć powieść jest fikcją, to problem jak najbardziej realny.
Książkę świetnie się czyta: wciągająca, wywołująca skrajne emocje, porusza wiele ciężkich tematów, takich jak: przemoc domowa, znęcanie w szkole, samookaleczanie, molestowanie seksualne czy morderstwo. Z niecierpliwością śledziłam losy tych fikcyjnych bohaterów, by nie móc doczekać się zakończenia. Polecam serdecznie.