Rzeczy, których nie wyrzuciłem recenzja

Te wspomnienia z dzieciństwa i o zmarłej matce mają oryginalną formę, bo spisane są na podstawie rzeczy pozostałych po rodzicielce. Przecież wszyscy przez całe życie kupujemy, zbieramy, otaczamy się rzeczami, a potem, gdy odchodzimy, zostają po nas: „Szuflady wypełnione ładowarkami od starych telefonów, zepsutymi piórami, wizytówkami sklepów. Stare gazety. Zepsuty termometr.” i chmara podobnych gadżetów. A nasi potomkowie muszą coś z nimi zrobić: wyrzucić, sprzedać, a może zostawić.

Przede wszystkim zostawiła matka autorowi wielki księgozbiór, co z tym robić? Miałem podobne kłopoty co Wicha z upchnięciem książek po bliskiej osobie, przecież ich na śmietnik nie wyrzucę... Znajomi i przyjaciele nie są zainteresowani, o antykwariatach lepiej zapomnieć, w bibliotekach kręcą nosem: przyjmują tylko książki nowe i w dobrym stanie. Na szczęście była we Wrocławiu jedna biblioteka, gdzie brali wszystko, zawiozłem więc tam parę pudeł. Nieprzypadkowo piszę w czasie przeszłym, bo owa biblioteka już nie jest zainteresowana starymi książkami.

A przy okazji opowieści o rzeczach daje nam Wicha kilka smakowitych wspomnień z czasów komuny, ale takich szczegółowych, przyziemnych. I tak łezka się w oku kręci gdy czytam Wichowe opowieści o zdobywaniu książek: codzienne wyprawy do księgarni, zmiękczanie ekspedientki, wystawanie w kolejkach, piękne to były czasy...

I jeszcze wspomina Express Wieczorny i Kurier Polski, ówczesne tabloidy (ale tak naprawdę dużo lepsze od obecnych), w których największą atrakcją były kryminały w odcinkach – poprzedniki dzisiejszych tasiemcowych seriali.

Wreszcie tajemnicza para: Maria Lemnis i Henryk Vitry (czy oni naprawdę istnieli?), która pisywała książki kucharskie, w swoim czasie bardzo popularne, do dzisiaj mam ich pozycję „Książka kucharska dla samotnych i zakochanych” gdzie np. podano dokładny przepis jak usmażyć jajecznicę.

Jeszcze piękny cytat: „W komunizmie trwało ćwiczenie w sztuce trwania. Zachować kapitał. Nie roztrwonić zaliczki. Pozostać porządnym człowiekiem. W kapitalizmie ludzie są instruowani w sztuce zmiany. Jak ćwiczyć umysł, mięśnie, jak zrzucić kilogramy, być lepszym ojcem, świadomym konsumentem, zdrowym nieboszczykiem.” Nic dodać, nic ująć...

Nie wiem, czy ma rację Wicha, gdy pisze o bliskich, którzy odeszli „Kiedyś sądziłem, że ludzi pamiętamy, dopóki możemy ich opisać. Teraz myślę, że jest odwrotnie: są z nami, dopóki nie umiemy tego zrobić.” Ale warto się nad tą wypowiedzią zastanowić.

Podoba mi się język książki, zwięzły, celny, trafiający w sedno. Bardzo dobra rzecz.