Prawdziwe życie recenzja

Czytając książkę „Prawdziwe życie” nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że zostałam wrzucona w jakąś mroczną baśń, powieść parabolę, która traktuje o walce czułości z brutalnością, zmysłowej inteligencji z prymitywną przemocą. Oto bowiem narratorka wprowadza czytelnika w świat swojej zimnej i smutnej codzienności z ojcem tyranem i matką skutą strachem i obojętnością. Przed okrucieństwem z jednej strony i milczącą słabością z drugiej ucieka w świat wyobraźni, która jest azylem pełnym czułości i szczęścia nie tylko dla niej, ale przede wszystkim dla jej młodszego brata. Bańka, w której się kryją, pęka w zderzeniu ze śmiercią. Od tej chwili Gilles przechodzi swego rodzaju inicjację, wchodzi w męski świat na wzór własnego ojca. Świat krwistych steków, przemocy i polowania. Jego siostra zaś rzuca się w ramiona nauki. Zafascynowana postacią Marii Skłodowskiej-Curie z pasją studiuje arkana fizyki, mając nadzieję, że dzięki podróżom w czasie uratuje duszę swojego brata. Nie da się oprzeć wrażeniu, że głównymi bohaterami powieści są uczucia. W wartko prowadzonej narracji, miejscami poetyckiej, miejscami zbyt patetycznej, emocje wrą, kipią i parzą. Jakby autorka, momentami rozpaczliwie, poszukiwała słów, porównań, metafor oddających kocioł przeżyć młodej dziewczyny, a następnie dorastającej nastolatki, z, mówiąc językiem fachowym, rodziny dysfunkcyjnej. Z tego wrzasku uczuć jedno wybrzmiewa najgłośniej i najsilniej. Wściekłość. Konieczna i zbawienna. Wściekłość, która wyzwala w bohaterce pokłady energii, aby walczyć o siebie i tych, których kocha. Wściekłość wyrywająca młodą dziewczynę z roli ofiary, na którą wydaje się być skazana. Adeline Dieudonne proponuje czytelnikowi soczystą fabułę z mądrą i silną kobietą, której piękno i niezależność doprowadza ojca do furii. Powieść przybiera formę manifestu przeciwko odbieraniu kobiecości prawa do odwagi, samostanowienia i inteligencji. Książka o dualistycznym wydźwięku. Może być odczytana, jako historia uniwersalna, traktująca o wyzwoleniu jednostki z narzucanych mu społecznie form realizacji siebie bądź bardzo osobista, intymna historia o wyzwoleniu z roli kobiety – „żony” i dziecka – ofiary. Dla wielu czytelniczek/czytelników może być bardzo trudną, rozdzierająca lekturą, oby uzdrawiającą.