Wrony recenzja

"Na drzewie w parku śpi wrona. Jej skrzydła są swobodne. Tylko pazury na nogach mocno trzymają się gałęzi i nie puszczają. Głowę ma skuloną pod skrzydłem. W domu naprzeciwko gasną kolejne lampy. Tylko małe zimne światełka pod dachem lśnią w ciemności. Wrona jest jeszcze sama. Mimo to nie może się bać."

"Wrony" Petry Dvorakovej to książka, która od pierwszej strony chwyciła mnie za serce. Przedstawiona jest tutaj historia dwunastoletniej Baśki, jej siostry- Kasi i ich rodziców. Przed wszystkimi uchodzą za normalną, spokojną rodzinę, jednak za ścianami ich domu wszystko nabiera innych barw. Z reguły w domu dzieci powinny czuć się szanowane, kochane i zrozumiane, jednak tutaj widzimy zupełnie inny obraz. Najboleśniejszym z nich było to, że Baśka wszystko uważa za normalne, że wszystko "jest dla jej dobra". Autorka pokazuje również jak działania rodziców mogą wpłynąć na rodzeństwo. Basia kilka razy w książce wspominała, że kiedy ona i Kasia były młodsze były najlepszymi przyjaciółkami, jednak gdy weszły w okres dojrzewania Kasia zaczęła mieć negatywny stosunek do siostry, przez to, jak traktowali ją rodzice, uważała, że siostra wszystko robi nieudolnie, a czasem Kasia doprowadzała do cierpienia Baśki, czasem celowo, czasem nie.
Książka jest bardzo krótka, jednak tak wiele wnosi do życia czytelnika...
Pomimo, że książka była świetnie napisana, autorka bardzo dobitnie pokazała rzeczywistość dzieci, które w domu nie znajdują bezpiecznego azylu, czy ciepła domowego ogniska, to najgorsze było to, że przez całą lekturę towarzyszyła mi świadomość, że tak naprawdę nie jest to tylko fikcja literacka, a takich dzieci jak Baśka jest o wiele, wiele więcej. Dzieci, które w domu przeżywają piekło. "Wrony" to książka dla każdego, a szczególnie dla rodziców, przedstawiona jest tutaj perspektywa Basi, jej siostry oraz mamy, mamy więc spojrzenie na tę sytuację z każdej perspektywy. Ta historia otwiera oczy i pokazuje z czym mogą zmagać się dzieci, a my, jako osoby postronne możemy nawet tego nie zauważać. Moim zdaniem o tej książce powinno się częściej mówić, jej przekaz powinien wybrzmieć, a bezpodstawne cierpienie dzieci zakończyć.

"I myślę, że skoro mam skrzydła, mogłabym spróbować wzbić się w powietrze, bo przecież skrzydła służą do latania."