Wrony recenzja

W życiu kieruję się zasadą: mniej znaczy więcej. Dlatego też uwielbiam książki, które oferują czytelnikowi maksimum emocji i wzruszeń w krótkiej i zwięzłej formie. Przykładem takiego literackiego cacka jest powieść czeskiej pisarki Petry Dvořákovej "Wrony", która burzy spokój sumienia każdego rodzica i każe odbyć poważną poważną rozmowę z samym sobą na temat tego jak traktujemy nasze dzieci, czy okazujemy im wystarczające wsparcie i czy słowa "kocham" używamy na co dzień a nie tylko od święta.
Pewnie każdy z nas dorastając obiecuje sobie, że będąc rodzicem będzie wystrzegał się błędów, jakie popełnili jego matka i ojciec. Czasem się to udaje, najczęściej jednak schemat w którym wyrośliśmy powtarzamy w dorosłym życiu, często bezwiednie krzywdząc nasze dzieci uczynkiem, mową i zaniedbaniem.

Historia, o której opowiada we "Wronach" autorka to opowieść o z pozoru szczęśliwej, zwykłej rodzinie, która jednak pod pozorem harmonii i beztroski skrywa niewypowiedziane pretensje i żal, które znajdują ujście w kłótniach skupiających się na młodszej z córek, dwunastoletniej Basi. To ona, wrażliwa i złakniona akceptacji, jest łatwym celem do wyładowania frustracji i żalu zarówno rodziców jak i starszej siostry. Wiecznie krytykująca matka, wycofany ojciec sprowadzony wyłącznie do roli egzekutora kar (bo przecież Basia sobie na nie zasłużyła) i siostra mająca ją w pogardzie sprawiają, że dziewczynka czuje się zagubiona i niekochana. Ucieka więc w świat sztuki. Wyjątkowo uzdolniona plastycznie zapamiętale rysuje świat wokół niej, w tym wrony, które obserwuje z okna swojego pokoju. Kiedy na jej drodze pojawia się empatyczny i budzący zaufanie nauczyciel plastyki Basia powoli zaczyna się otwierać i zwierzać ze swoich problemów. Uświadamia sobie, że to co ją spotyka nie jest normą, a przemoc fizyczna i psychiczna której doświadcza to zło, którego nikt zdaje się nie zauważać.

To wstrząsająca książka. To, że ma tak duży ładunek emocjonalny jest kwestią tego, iż opowiada o zwykłej a nie patologicznej rodzinie jakich zapewne wiele wokół nas, gdzie dzieciom po pozorem troski dzieje się niewyobrażalna krzywda. Nie ma bowiem nic gorszego dla dziecka niż przekonanie, że jest mało ważne i niekochane. Przytulmy więc dziś nasze pociechy, spędźmy z nimi czas na zabawie bądź rozmowie a jutro zróbmy to samo, i pojutrze, i tydzień i miesiąc...