Wrony recenzja

Niewielka objętościowo książka, ale smutna i przygnębiająca. Jest to historia Basi, która wydawałoby się wychowywała się w normalnej rodzinie. Jednak z upływem czasu cała prawda wychodzi na jaw. Powieść jest prowadzona z perspektywy Basi i jej mamy. Basia była nastolatką, miała zdolności plastyczne, które zauważył nauczyciel plastyki i zaproponował jej lekcje u jego mamy malarki. Jej ulubionymi kolorami był różowy i czerwony. Marzyła by zostać malarką.

Basia była bałaganiarą. Nie wszystkie czynności domowe wykonywała starannie, za co była karana laniem. Choć matka powtarzała jej, że ją kochają, a lanie jej nie zaszkodzi. Awantury w domu były na porządku dziennym. Matka czepiała się jej o każdą błahostkę. Uważała, że z Basią są same problemy. Basia była samotna. Nie miała przyjaciół i wsparcia rodziny. Wszystko dusiła w sobie.

Jej starsza siostra była faworyzowana przez rodziców i stawiana za wzór do naśladowania. Była pedantką. Basia nie dogadywała się z siostrą, która często była złośliwa w stosunku do niej. W starszej siostrze nie odnajdywała sojuszniczki.

Ojca Basi nie interesowało co działo się w domu. Dla Basi był miły tylko wtedy kiedy byli sami w domu. Okazywał jej to w dziwny sposób, który Basia odbierała jako pieszczoty.

Talent Basi został doceniony. Wygrała konkurs za wykonany linoryt z wronami. Nagroda Basi nie wzbudziła w rodzinie emocji. Basia pisząc wypracowanie nieświadomie opisała sytuację rodzinną, wzbudzając zaniepokojenie wśród nauczycieli. Jednak nie pojęli zdecydowanych działań, a po zapewnieniu matki, że w rodzinie jest wszystko w porządku odpuścili.

Powieść porusza problem przemocy domowej i molestowania. Niedojrzałości wychowawczej rodziców zapatrzonych tylko w starszą córkę, która nie sprawiała problemów i była grzeczną dziewczynką. Basia nie mogła liczyć na nikogo. Nikomu nie mogła się poskarżyć. Była osamotniona i sama musiała sobie radzić ze swoimi problemami. Często płakała. Musiała też pamiętać by w szkole ukryć ślady bicia. Od codziennych problemów uciekała malując, tworząc różne rzeczy i zamykała się w swoim świecie, który dawał jej ukojenie i spokój. By uniknąć kolejnego lania uciekła, ale za daleko. Warto przeczytać.