Mała Syberia recenzja

Pastor Joel to dziwny duchowny. Weteran wojny w Afganistanie, bardziej urzędnik Boga, niż człowiek niezachwianej wiary. Joel pełni swoją posługę w zabitej dechami dziurze, gdzie diabeł mówi dobranoc, a jedynymi rozrywkami miejscowych są polowanie na łosie i łowienie pod lodem. Wszystko jednak się zmienia, gdy pewnej zimowej nocy do pędzącego auta, pijanego jak bela, byłego mistrza rajdowego wpada meteoryt. Meteoryt, który wart jest okrągły milion Euro, i mógłby rozwiązać problemy finansowe niejednego z mieszkańców wioski, a także kilku ruskich mafiosów. Na domiar złego Joel dowiaduje się, że jego żona, którą zresztą bardzo kocha, jest w ciąży, problem w tym, że nasz pastor, po wypadku w Afganistanie jest bezpłodny i jakoś nie jest skłonny dać wiary w niepokalane poczęcie... staje zatem przed dwoma zadaniami wytropić domniemanego złodzieja meteorytu, oraz ojca dziecka swojej żony.

Książka jako kryminał raczej się nie sprawdzi, więc jeśli liczycie na nie wiadomo jaką zagadkę i błyskotliwe zakończenie, to spotka was zawód. „Mała Syberia” to powieść w stylu filmów braci Cohen (ze szczególnym uwzględnieniem Fargo), pełna humoru czarnego tak, że czytelnik ma ochotę ze śmiechu chlastać sobie żyły tępą żyletką, albo odstrzelić sobie łeb ze sztucera na łosie. Na pastora Joela (książka jest pisana w narracji pierwszoosobowej) niczym na biblijnego Hioba, spadają wszystkie klęski świata, taka to komedia.

Akapit wyżej pisałem, że książka jest kiepskim kryminałem, i tak jest w istocie, bo „Mała Syberia” to przede wszystkim niezwykle klimatyczna galeria wyśmienicie napisanych postaci (trochę z Tarantina wziętych) i relacji między nimi, jest to – mimo olbrzymiego ładunku mroku, sarkazmu i wisielczego humoru, również książka o nadziei, wybaczaniu i miłości, napisana świetnym piórem Anttiego Tuomainena (tłumaczenie pani Bożeny Kojro też jest świetne), a akcja mimo pewnej prostoty jest logiczna (wszak skały z nieba czasem spadają, nieprawdaż?)

„Mała Syberia” to książka jak znalazł na późną jesień. Ponura, jak druga połowa listopada, ale też zabawna i niosąca światło (;-)). Chyba najlepszy pastisz czarnego kryminału, jaki czytałem.