Wehikuł czasu recenzja

"Wehikuł czasu" - powieść science fiction wydana w 1895 roku zadziwiła mnie swoją treścią. I chociaż przeczytałam ją kilkanaście lat temu, to kompletnie nic z niej nie pamiętałam, dlatego teraz miałam wrażenie, że czytam ją pierwszy raz. Za literaturą fantastyczno-naukową nie przepadam i rzadko po nią sięgam, ale ta niewielkiej objętości książka wpadła w moje ręce przez przypadek, a skoro wpadła, to postanowiłam się z nią zmierzyć, a potem podać dalej.

Herbert George Wells zawarł w "Wehikule czasu" swoje poglądy na wiele tematów, troszkę też politykował, snuł przypuszczenia, co stanie się z ludzkością za ileś tam lat i aż na ustach pojawia się uśmiech (taki trochę ironiczny, może współczujący, a może wręcz żałosny), kiedy w epilogu możemy przeczytać: czynił mniej pocieszające przypuszczenia o postępie ludzkości i we wznoszeniu się cywilizacji widział tylko rosnącą górę głupstw i błędów, która musi kiedyś runąć, miażdżąc tych, co ją wznosili.

Muszę przyznać, że sama wyprawa podróżnika w czasie i jego tam przygody czy też perypetie zbytnio mnie nie porwały. O wiele bardziej zainteresowały mnie i zaintrygowały właśnie poglądy autora, jego wizja przyszłego świata, a także strach, co w przyszłości zostanie z człowieka: Czego już ludzie nie przeżyli? Co będzie, jeżeli okrucieństwo stało się powszechną namiętnością? Co będzie, jeżeli w ciągu tego czasu rasa zatraciła swe człowieczeństwo i wrodziła się w coś nieludzkiego, wyzutego z uczuć, a niebywale potężnego? Może ujrzę dzikie zwierzę z dawnego świata, tylko jeszcze straszniejsze i budzące odrazę przez swoje podobieństwo do człowieka, wstrętnego stwora, którego należałoby zabić bez wahania? To słowa napisane pod koniec XIX wieku i choć podróżnik w czasie trafił aż do roku 802 701, gdyby Wells zmaterializował się w naszych czasach i rozejrzał wokoło, niewiele by się zdziwił. A może jednak? Coś za szybko poszło... a szeroko pojęte okrucieństwo coraz częściej staje się powszechną namiętnością.

W "Wehikule czasu" zostało spełnione jedno z największych marzeń człowieka - umiejętność podróżowania w czasie. Jeśli to możliwe to jakże pasjonujące może się wydawać, ale czy do końca słuszne, bezpieczne? Czy warto burzyć własny spokój? Wiele pytań nasuwa się przy lekturze. Może warto podyskutować z sobą samym. Autor zostawia nas jednak z dość optymistyczną myślą: (...) nawet wtedy, kiedy rozum i siła już znikły, uczucia wdzięczności i tkliwości wzajemnej pozostały w sercu człowieka.