Wehikuł czasu recenzja

”Wehikuł czasu” jest jedną z najbardziej znanych klasycznych powieści SF. Podejrzewam, że bardziej znana z filmów i różnych odniesień do niej niż z samej lektury. Książka powstała ponad sto lat temu i była wtedy głośnym wydarzeniem. Wells był prekursorem fantastyki naukowej i jego pomysły wtedy szokowały czytelników. Oto autor wprowadza czwarty wymiar, czas, który umożliwia podróż w czasie.

Główny bohater zwany Podróżnikiem w Czasie buduje wehikuł, którym przemieszcza się w daleką przyszłość do roku 802 701. Spotyka wtedy dwie bardzo odmienne rasy ludzi – Elojów i Morloków. Opis tych ludzi służy mu do dywagacji na temat przyszłości ludzkości. Pod koniec XIX wieku Imperium Brytyjskie, jak Europa i Ameryka przeżywały apogeum swego rozkwitu. Rozwijał się przemysł, co rusz powstawały nowe wynalazki zmieniające nie do poznania oblicze świata i część społeczeństwa wierzyła w świetlaną przyszłość ludzkości. Jednak na tym obrazie pojawiały się pierwsze rysy. Rozwój przemysłu spowodował powstanie klasy robotniczej, zanieczyszczenie środowiska przez to nowe problemy społeczne. Wells w swojej powieści przedstawia bardzo czarny obraz ludzkości, która cofa się w swoim rozwoju. Ja czytając o Elojach i Morlokach miałam skojarzenie z arystokracją angielską i klasą robotniczą. Mnie drażniła zmienność poglądów bohatera w trakcie pobytu w tym świecie, początkowo zachwyty po spotkaniu Elojachów coraz bardziej zmieniał, gdy poznawał ten świat lepiej. Natomiast sama fabuła jest bardzo prosta, wręcz miejscami naiwna. Podróżnik w Czasie jest naukowcem, tyle że jakoś tego nie widać po jego zachowaniu. Może jest naukowcem, ale nigdy nie był skautem, zapala albo pojedyncze zapałki, albo cały las, pośrednie podtrzymanie ognia nie jest mu znane.

”Wehikuł czasu” jest klasykiem powieści fantastyczno-naukowej i dlatego warto ją poznać. Wells po raz pierwszy poruszał tematy, który później były rozwijane przez następnych autorów. Niestety z czasem wielkość tej powieści przyblakła i już tak nie szokuje.