Warszawianka recenzja

Aleksander Woronin, młody rosyjski śledczy, zostaje przeniesiony do Warszawy z Petersburga. Jest to konsekwencją jego niemoralnych zachowań w poprzednim miejscu pracy.
Pierwsza sprawa, jaką dostaje do rozwiązania, dotyczy zabójstwa cenionego adwokata, którego zwłoki znaleziono w burdelu. Rodzina zmarłego przeżywa szok, kiedy dowiaduje się o okolicznościach śmierci ukochanego ojca i męża. Rosyjski mundurowy budzi w nich niechęć. Okazuje się jednak, że Leontyna Rapacka, starsza z córek zmarłego, odnajduje z Aleksandrem wspólny język, i to bardziej, niż ktokolwiek z jej otoczenia by sobie tego życzył. Zwłaszcza, że w Cytadeli na wyrok za socjalistyczne działania czeka jej narzeczony. Od powodzenia śledztwa zależy być albo nie być Woronina. Niestety sprawy nie idą po jego myśli, strata jedynego, najważniejszego świadka, mocno komplikuje sytuację. Policjant musi chwytać się najdrobniejszych tropów, by zyskać choćby cień szansy na doprowadzenie śledztwa do zadowalającego finiszu.

Akcja powieści toczy się w drugiej połowie XIX wieku. Sytuacja polityczna oraz relacje polsko-rosyjskie były w tym okresie niezwykle trudne. W książce znakomicie przeplatają się wątki polityczno-społeczne z tymi obyczajowymi. A na tle tego wszystkiego toczy się naprawdę wciągający kryminał w stylu retro. Chyba żaden z bohaterów nie jest tu po prostu czarny albo biały. Każdy ma swoje ciemne strony i tajemnice. Czytelnik jest jednak świadkiem niejednej transformacji, a przynajmniej próby jej dokonania. Działania zgodne z głosem serca w tamtych czasach nie były popularne. Ważniejsza była poprawność, tak na tle poglądów politycznych, jak i w kwestiach osobistych. Jeśli małżeństwo to z rozsądku. Jeśli mieszanie się w kwestie polityczne to tylko to zgodne z wizją propagowaną przez władze.

Mocno kibicowałam Leontynie i trzymałam kciuki za Aleksandra. Tak bardzo chciałam, by mimo życia w trudnych czasach dostali szansę na szczęście. Muszę przyznać, że zakończenie było dla mnie sporym zaskoczeniem, dlatego z przyjemności i zainteresowaniem zasiadam do drugiego tomu.