Warszawianka

Powieść historyczna a w dodatku kryminał to jest właśnie to…… Mamy tu zgrabnie połączony świat fikcji z wątkami historycznymi. Realnie wykreowane postacie, ciekawie oddana atmosfera XIX- wiecznej Warszawy, śmiałe i trafnie ukazane relacje Polsko-Rosyjskie. Świat arystokracji, obłudy, zakłamania, ludzi którymi rządzą pozory. Lekko zarysowany wątek polityczny – socjaliści.

Intryga kryminalna, tu autorka pozwala nam na uczestnictwo w dochodzeniu do prawdy razem z młodym rosyjskim policjantem Aleksandrem Woroninem. Zabójstwo, które wciągająca od początku do końca. Niestety słaby ze mnie detektyw, tu poległam- obstawiałam zupełnie inna osobę, samo rozwiązanie było zaskoczeniem.

Główni bohaterowie Aleksander i Leontyna uwierzcie mi nie da się ich, nie pokochać . Wątek miłosny tylko delikatne zarysowany w tle. ,,Zakazany romans’’ Polka i Moskal - zakazane uczucie, które jest w fazie kiełkowania tu czuję nie dosyt. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że autorka podejmie kontynuację. Albo też Pani Ida poszła na łatwiznę i nie dokończyła tego wątku, bo tak naprawdę chyba nie da się go skończyć bez uszczerbku dla którejś ze stron. Bo jest tu potrzeba miłości nie tylko pomiędzy mężczyzna i kobietą, ale pokazana jest ogromna potrzeba ciepła, miłość i akceptacji naszej najbliższej rodziny.

Pozwólcie, że całą opowieść porównam do tortu, który składa się z różnych warstw smakowych. Przy których autorka pozawala nam na zaspokojeni...

Całkiem dobra powieść romantyczna. Z zachowaniem reguł gatunku i niezłym wątkiem kryminalnym. Początkowo myślałam, ze będzie to coś na kształt XIX- wiecznej powieści dla kucharek, lub pensjonarek, ale później pojawił się trup w burdelu i naiwność stylu zniknęła. „Warszawianka” jest nieźle napisana, czyta się z zainteresowaniem. Jest trochę XIX- wiecznej Warszawy, lecz w niektórych książkach było jej więcej. Tutaj główną zaletą jest powiązanie kryminału z polityką i wątkami osobistymi. Przeczytałam z przyjemnością.

Bardzo przyzwoity, dobrze skrojony kryminał, którego akcja toczy się w scenerii XIX-wiecznej Warszawy.

Miałam obawy, czy chęć pokazania historycznych realiów nie przytłoczy fabuły, ale tak się na szczęście nie stało. W „Warszawiance” panuje przyjemna równowaga. Postaci są ciekawie zarysowane, a zagadka kryminalna znajduje satysfakcjonujące rozwiązanie. Nie ma tu mrocznych klimatów czy jakiegoś „filozoficznego” naddatku (np. że świat jest okropny, a kobiety źle się prowadzą, jak u naszego mistrza historycznych kryminałów z Wrocławia). Odprężająca, a do tego niegłupia lektura, dokładnie taka, jakiej akurat potrzebowałam. Na pewno sięgnę po następną część cyklu.

Książka perełka! W pierwszej kolejności zaczarowana zostałam okładką. Na szczęście okazało się, że treść jest równie intrygująca.

Aleksander Woronin jest policjantem, który z powodu skandalu odesłany został z Petersburga do Warszawy. Już na początku kariery w nowym mieście trafia mu się poważna sprawa. W jednym z burdeli zamordowany został szanowany i bardzo skuteczny mecenas Rapacki. W toku sprawy Woronin coraz bardziej zbliża się do córki denata – Leontyny. Szkopuł polega na tym, że panna ma narzeczonego. Socjalistę czekającego w Cytadeli na wyrok, za którym Leontyna gotowa jest pojechać na zesłanie.

Uwielbiam książki, których akcja toczy się w wieku XIX. I kiedy czytamy „Warszawiankę”, to możemy poczuć klimat tego miasta, usłyszeć tętent końskich kopyt, stukot dorożek, zaczepki rosyjskich żandarmów. Ida Żmijewska fenomenalnie opisała atmosferę i bardzo plastycznie „namalowała” wręcz obraz miasta. Czytając mamy wrażenie, że wchodzimy prosto do XIX-wiecznej Warszawy.

Do tego dochodzą ciekawe i barwne postacie, zarówno Polacy jak i Rosjanie. Interesująco został pokazany konflikt między dwoma nacjami i to, jak wpływał on na losy poszczególnych jednostek. Idealnym przykładem jest tutaj rodzące się uczucie między dwójką głównych bohaterów. Woronin kilkakrotnie słyszy, że „Polki nawet nie patrzą na Rosjan”. Z kolei Leontyna nie chce dopuścić do siebie myśl, że zaczyna coś czuć do młodego policjanta, bo „przecież to skandal”.

I na samym koń...

"Warszawianka" zaintrygowała mnie. Początkowo fabuła nie odbiegała od innych powieści osadzonych w historii Polski pod zaborami. On - Rosjanin, ona - Polka, zauroczenie, miłość, przeszkody natury polityczno-moralnej, to motywy powtarzające się w literaturze. Lubię te klimaty, więc czytałam z przyjemnością. Kiedy jednak rozwinął się wątek kryminalny, poczułam ten dreszczyk fascynacji naprawdę dobrą lekturą. Wielkie uznanie dla autorki. Polecam i już sięgam po drugi tom:)

https://czytamdlaprzyjemnosci.blogspot.com/2020/05/4220-warszawianka-ida-zmiejewska-book.html
Moi drodzy, ja polecam wam tę książkę, jako fascynującą lekturę, która zabierze was w podróż do XIX wiecznej Warszawy. Będziecie mogli chociaż przez chwilę zanurzyć się w realiach społeczno - politycznych tamtego okresu. Dynamiczne dialogi, w które wpleciono słowa używane w XIX w. zapewnią wam dodatkowy walor językowy. Pełne kurtuazji rozmowy bardzo działają na wyobraźnię czytelnika. W dodatku skomplikowane śledztwo i w tle lekko zarysowana miłość Aleksandra i Leontyny, a wszystko to okraszone historią sprawi że przepadniecie w tej powieści. Historia jest podana w sposób, lekki, łatwy i przyjemny, którą chłonie się mimochodem. Jest to idealna lektura dla miłośników książek, które łączą w sobie wątek historyczny, kryminalny i romantyczny.
Ja żałuję tylko jednego, że "Warszawianka" skończyła się tak, a nie inaczej. Dlatego mam nadzieję, że Autorka pokusi się o kontynuację historii Woronina i Rapackiej.

Jest listopad 1885 rok, kiedy w Warszawie dochodzi do zabójstwa i to w miejskim burdelu. Dość szybko się okazuje, że ofiarą stał się człowiek znany i szanowany, a mianowicie Wiktor Rapacki. Jego rodzina jest w ogromnym szoku, bardzo dużo dla nich się teraz zmieni i to nie tylko ze względu na samą śmierć, ale również na miejsce, w którym do tego doszło. Śledztwo ma poprowadzić Aleksander Woronin, młody policjant, który niedawno przybył z samej Rosji. Nie jest on przyjęty z otwartymi rękami, ze względu na swoje pochodzenie. Również córka zmarłego początkowo nie jest nim zachwycona, lecz niebawem zaczyna się to zmieniać. Nic jednak nie będzie łatwe. Kobieta ma narzeczonego, który na dodatek siedzi w więzieniu czekając na proces. Śledztwo też nie będzie proste, a na światło dzienne zaczną wychodzić tajemnice, które wiele osób wolałoby zostawić głęboko zakopane. Jakie? Kto zamordował? Jak potoczy się znajomość młodego policjanta i córki zamordowanego?

Autorka w książce przeniosła mnie do 1885 roku i sprawiła, że doskonale się tam bawiłam. Historia okazała się ciekawa, a także zdecydowanie wciągająca. Śledztwo co prawda trochę trwało, jednak dla mnie był to plus. Było tak poprowadzone, że nie nudziło ani troszkę. Również wątek romantyczny bardzo przypadł mi do gustu.
Akcja sprawnie poprowadzona, z zaskakującymi zwrotami. Książkę czytało się szybko, a podczas czytania towarzyszyły mi emocje.

Książkę czytamy z perspektywy kilku bohaterów. To bardzo dużo wno...