Saturnin recenzja

Po zachwytach nad "Dygotem", "Śladami" i "Święcie ognia" nie mogłam nie sięgnąć po kolejną książkę Jakuba Małeckiego. Tym razem był to "Saturnin". Moje skojarzenie było jednoznaczne: to pewnie opowieść, osadzona w jakimś odległym, nieziemskim świecie, który znajduje się daleko w galaktykach. Poniekąd nie myliłam się. Te odległe galaktyki to przepastne wnętrze człowieka, którego dna można wcale nie dostrzegać i którego nie da się dosięgnąć. To szarości, które wciągają daleko w głąb, i tylko w ich ramionach można poczuć się bezpiecznie. Tylko tam, czuł się ochroniony, przed sobą i całym światem, bohater powieści Jakuba Małeckiego, Tadeusz Markiewicz, były żołnierz i morderca, wysokich, przystojnych Niemców.

Tytułowy Saturnin to wnuk Tadeusza Markiewicza. Saturnin ma 30 lat, jest przedstawicielem handlowym, w przeszłości uprawiał z pasją trójbój siłowy. Z powodu poważnej kontuzji łokcia, jego marzenie o zawodowym uprawnianiu sportu zostało bezpowrotnie zniweczone. Saturnin to amator lodów, czekolady i ciasteczek, od lat walczący z nadwagą.

Gdy dostaje telefon od matki z wiadomością o zaginięciu dziadka, natychmiast rusza z Warszawy i jedzie do rodzinnego Kwilna. Chce pomóc odnaleźć nestora rodu. Dziadek przepadł jak kamień w wodę. Z pomocą przychodzi Daria Tomczyk, synowa dawnego przyjaciela dziadka. Daje Saturninowi i jego matce Hani starą, podziurawioną mapę z zaznaczonym miejscem. Saturnin i Hanna jadą nad Bzurę. Czy znajdą dziadka nad rzeką? A może ich podróż okaże się bezcelowa? Dlaczego dziadek, mający 96 lat, wpada na tak szalony pomysł i znika bez słowa? Na dodatek 150 km od domu.

Bez wątpienia książka Jakuba Małeckiego napisana jest pięknym, literackim językiem. Bez wątpienia jego styl literacki łączy elementy życia codziennego z elementami magicznymi, (tajemnicza kraina). Bez wątpienia to proza pełna poetyckich zwrotów i sugestywnych symboli. Mimo tego, czegoś mi w tej powieści zabrakło. Jakby te 4 narracje (Saturnin, dziadek, Irka, Hania) kłóciły się ze sobą. Zbyt wiele niejasności, gmatwaniny myśli i szarości, szczególnie w narracji, opowiadanej przez dziadka.

Jakub Małecki eksploruje ludzkie umysły i pokazuje, że odcinanie się od świata i zatapianie się w szarości może prowadzić do destrukcji. Że w szponach szarości wcale nie jest tak bezpiecznie, jak się wydaje, że może czekać tam rozpacz, a poczucie straty stanie się jeszcze bardziej dotkliwe.

"Saturnin" Jakuba Małeckiego nie zachwyciła mnie tak, jak poprzednie powieści, które czytałam. Co nie oznacza, że nie sięgnę po inne książki Autora. Nadal uważam, że na kartach jego powieści znajdę zwykłe, codzienne życie ubrane w piękne, poruszające słowa. I że jego książki skłonią mnie do refleksji natury egzystencjalnej.