W owczej skórze recenzja

Kiedy myślisz o Mazurach, widzisz spokojną taflę jeziora, szum drzew i dziką przyrodę, która oddycha w swoim rytmie. A co, jeśli ten rytm skrywa tajemnicę? Co, jeśli cisza nie oznacza spokoju, lecz zapowiedź burzy?

Paulina Cedlerska snuje opowieść, która wgryza się niczym wilcze kły. W parku dzikich zwierząt dochodzi do tragedii – wataha oswojonych wilków rzuca się na opiekunkę. Śmierć, która nie powinna się wydarzyć. Proceduralna pomyłka? Czy może precyzyjnie zaplanowana zbrodnia?

Do Mikołajek przyjeżdża Zuzanna Markiewicz, dziennikarka, która lubi zaglądać tam, gdzie nie powinna wraz z mężem i dwuletnią córką. Wszystko wskazuje na to, że to zwykły rodzinny wyjazd połączony z pracą. Ale weekendowy rejs jachtem kończy się koszmarem. Sygnał SOS, ratownicy na miejscu, a na pokładzie tylko dziecko. Co stało się z rodzicami? Mazurska natura bywa bezlitosna, ale czy to na pewno ona pociągnęła za sznurki tej tragedii?

Cedlerska nie podsuwa odpowiedzi na tacy. Prowadzi nas za rękę, ale co chwilę zmienia kierunek, podrzuca tropy, które okazują się labiryntem. Tworzy bohaterów, którym chcemy wierzyć, ale pod powłoką ich codziennych twarzy kryją się demony. Czy miłość może być wilkiem w owczej skórze? Jak daleko sięga instynkt, a gdzie zaczyna się wyrachowanie?

To opowieść o tym, jak bardzo możemy się mylić, ufając ludziom. Cedlerska zadaje pytanie: czy wilki to rzeczywiście najgroźniejsze drapieżniki w tej historii? A może prawdziwe niebezpieczeństwo czai się w ludzkiej naturze? Kiedy prawda wreszcie wychodzi na jaw, nie ma już miejsca na proste odpowiedzi. Pozostaje tylko poczucie, że najstraszniejsze historie wcale nie dzieją się w lasach i nad jeziorami, lecz w ludzkich sercach.

Autorka operuje napięciem z chirurgiczną precyzją. W jej świecie nie ma przypadkowych zdarzeń – wszystko jest elementem układanki, którą czytelnik składa własnymi rękami, tylko po to, by na końcu dostrzec obraz, którego się nie spodziewał.

To powieść, która pulsuje emocjami. Nie ma tu miejsca na tanią sensację – jest psychologiczna gęstość, która przytłacza jak ciężki mazurski las o północy. Każdy detal, każde spojrzenie bohaterów, każde niedopowiedziane zdanie buduje atmosferę niepokoju, w której prawda jest jak cień – nieuchwytna i zmienna.