Pamięć Zofii recenzja

Pamięć Zofii autorstwa pani Zofii Dopke to nie był przypadkowy książkowy wybór. Wręcz przeciwnie. Wybrałam tę książkę z premedytacją, ponieważ ostatnio dość ciężko zasiąść mi do jakiejkolwiek książki. Kiedy zobaczyłam, że Pamięć Zofii liczy sobie 84 strony, wiedziałam, że to pomoże mi trochę w pokonaniu czytelniczego zastoju. Na szczęście moje podejście nie przełożyło się na odbiór historii, ponieważ to, co przeczytałam, rozłożyło mnie emocjonalnie na łopatki.
Główna bohaterka powieści to Zosia, która jako dojrzała już kobieta nie potrafi poradzić sobie z wieloma lękami. Jednym z nich, tym najdotkliwszym jest lęk przed pożegnaniem, który towarzyszy jej niemalże od zawsze. Pierwszym zapalnikiem było odejście Konrada, jej wielkiej miłości. Później każde odejście bliskiej osoby tylko pogłębiało jej lęk. Zosia w końcu pragnie się uwolnić od strachu. Postanawia wrócić do przeszłości, niełatwych wspomnieć i popatrzeć na siebie z czasów z dzieciństwa, by zrozumieć małą Zosię, która żyła w przekonaniu, że nikt jej nie rozumie.
Historia Zosi emocjonalnie mnie rozwaliła, ponieważ bardzo mocno utożsamiłam się z bohaterką. Jestem osobą, która jest zbudowana w wielu lęków. Jedne z nich pokonałam, z innymi walczę i będę walczyć. Zanim nie przeczytałam tej książki, wydawało mi się, że nie mam problemu z pożegnaniami, bo traktowałam to jako coś oczywistego. Pani Zofia uzmysłowiła mi jednak, że lęk przed odejściem jest we mnie mocno zakorzeniony. Musiałam, tak jak główna bohaterka pogrzebać trochę w przeszłości i wiem, że problem tkwi w braku przepracowania śmierci mojego wujka. Nikt tak naprawdę ze mną nie przegadał tego tematu, a ja jako 9-letnia dziewczyna nie za wiele rozumiałam i poukładałam sobie to wszystko w głowie sama. Chyba niestety niewłaściwie, ponieważ to, co ukrywałam lub wydawało mi się czymś nieważnym, dopiero teraz wychodzi na światło dzienne i zaczyna mi trochę przeszkadzać w życiu. Mam jednak nadzieję, że tak jak Zosia poukładam sobie większość rzeczy w głowie i wyjdę na prostą. Ode mnie 8/10.
Książkę polecam całym serduchem. Myślę, że nikt z czytających nie przejdzie obok nie obojętnie. I nie chodzi tu o styl autorki, a o historię, którą miała nam do opowiedzenia.
Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.