Billy Summers recenzja

Główny bohater to zabójca na zlecenie, prawdziwy hitman, podczas gdy pierwsze skrzypce u Kinga zazwyczaj dostaje ktoś bardziej "normalny". To urok jego książek, te igraszki z amerykańską normalnością, gdzie jakiś element przestaje być tak całkiem normalny i się z tego robią kłopoty, często śmiertelne. Tutaj jest tak jakby na odwrót i to nie pykło. Chociaż King próbuje połączyć mafijny półświatek z życiem klasy średniej, powstaje z tego co najwyżej średnich lotów sensacja, która stara się udawać psychologiczną obyczajówkę.

Problem tkwi przede wszystkim w tym, że King bierze tego swojego zabijakę i za bardzo stara się go umieścić po właściwej stronie serca, co widzimy już na wstępie. Bo Billy jak zabija, to zabija tylko złych ludzi. Tak to sobie tłumaczy. A gdy przychodzi pomóc biednej dziewczynie, ryzykuje wszystkim i rusza na ratunek. Jest więc wporzo kolesiem. Można z nim iść na browara. Zaprosić do wspólnej zabawy w Monopoly i szafa gra. Fajnie jest. Do tego Billy czyta Emila Zolę. Sam marzy, aby zostać pisarzem. No więc pisze, opowiada nam swoją historię. Stąd dowiadujemy się, że ma traumę i że biorą w tym udział domowej roboty ciasteczka... Nope. Na mnie to nie działa. Wolałbym, żeby wujek Stephen nie oblewał bohatera zmiękczaczem tylko po to, żebyśmy go mogli bardziej polubić. Efekt w tym wypadku jest strasznie naiwny.

A co najgorsze - fabuła zalatuje nudą. Ta opowieść przez większość czasu płynie bez zakrętów. Tajemnica właściwie nie istnieje, bo aż w kościach czuć, co się mniej więcej wydarzy - żadnych niespodzianek. Bo zamiast na storytellingu, wujek Stephen skupia energię na detalach. Każdy krok jest opisany, nic nie zostaje dla wyobraźni, czytelnik jest prowadzony za rączkę jak kretyn po chodniku, gdzie pięknie widać reklamę MacBooka, z którego korzysta nasz hitman/pisarz. King nie zapomina też nas poinformować o tym, jak wielce przydatny jest serwis Amazon i sieć sklepów Walmart. Ciekawe, ile mu za to zapłacili... I tak ciągnie się to wszystko i ciągnie, nie pomijając pustych zapychaczy po drodze. Taka zupka chińska się robi, taki "kurczak łagodny", który ma ponad 600 stron. Oj nie smakował mi ten posiłek. Nie byłem w stanie się w niego zaangażować. Po 30% zastanawiałem się nawet, czy nie rzucić tego w cholerę. I w sumie trochę żałuję, że tego nie zrobiłem. "Billy Summers" zmorzył mnie na wskroś, a to przecież popkultura miała być, mafia, zabijanie i wielki Stephen King na okładce. Ech...

Za te same zlotówki mogłem kupić dużo lepszą książkę i to jest fakt. Fakt drugi: King ma kilka znakomitych tytułów na koncie, parę gniotów i całkiem sporo średniaków. Fakt trzeci: "Billy Summers" to jeden z tych średniaków.