Szukając nadziei recenzja

„Wspomnienia. Tak trudno było mu od nich uciec. Uważał, że nigdy nie zdoła się uwolnić od myśli, które nocami przybierały na sile. Jak wzburzone morze, mogące w każdej chwili zalać połowę brzegu”.

„Szukając nadziei” urzeka swoją subtelnością już od pierwszej strony. Opowiada historię dwojga pokiereszowanych osób, którzy wciąż szukają swojego miejsca i swojej miłości. Basię i Konrada połączył los, ale też ból serca. Ból, który codziennie ukrywają pod powłoką codzienności.

„- Nauczyłem się kamuflować.

- Czasami każdy z nas zakłada maskę. W końcu ludzie są jak Księżyc, prawda?”

Ten kamuflaż autorka uchwyciła przepięknie – w każdym geście, słowie, zachowaniu i rozmowie. Książka otula swoją autentycznością. Przede wszystkim – uwielbiam bohaterów, z którymi mogę się zżyć, którzy borykają się z problemami, popełniają własne błędy i podejmują złe decyzje. Wtedy powieść wydaje mi się prawdziwa i życiowa. Piękność tkwi w prostocie i mam wrażenie, że właśnie tu ją dostałam. W „Szukając nadziei” nie znalazłam niczego przerysowanego, za to odnalazłam spokój. Historia toczyła się swoim tempem i koiła moje myśli i emocje. Wielkim plusem okazały się rozdziały z perspektywy różnych bohaterów – wnosiły do historii wiele barw i odmienność. Między Basią i Konradem rodzą się uczucia, które zaskakują ich oboje. Miałam momenty, że emocje chwytały mnie za serducho, ale też takie, w których ich nie czułam, bo chociaż cała historia oscyluje na uczuciach, to w tych kluczowych chwilach brakowało mi chemii. Natomiast bardzo spodobał mi się ironiczny a zarazem spokojny charakter Basi oraz jej relacja z przyjaciółką - Igą. Ciekawie przedstawiona okazała się też relacja Basi z siostrą – była trudna, aczkolwiek obie dziewczyny bardzo się wspierały. „Szukając nadziei” to historia, która pokazuje, że warto wykorzystać każdą szansę na szczęście. To powieść dająca nadzieję, z delikatnym klimatem, który otula niemal na każdym kroku. Jeśli szukacie czegoś w delikatnym klimacie ta książka będzie dla Was idealna.