Jak adoptowałem Antona recenzja

Życie składa się z wielu opowieści. Małe słowa, nikłe zdarzenia, czy twarze ludzkie – to wszystko tworzy odrębne opowiadania, które można rozbudowywać bez końca i tym samym tworzyć z nich wielkie arcydzieła. O tych drobnostkach można pisać, by lepiej je zrozumieć, lub, by tak po ludzku, poradzić sobie z nimi. Najwięcej jednak historii skrywają ściany mieszkań, jak i tą, którą opisał Klose w „Jak adoptowałem Antona”.

„Nic tak szybko nie otwiera wrót przyjaźni i zażyłości, jak to światło w oczach drugiej osoby, które nieomylnie sygnalizuje radość i zadowolenie z czyjegoś towarzystwa”. Robert jest samotnym ojcem Aloszy, adoptowanego z Rosji chłopca, który obecnie ma trzynaście lat lecz budzi się w nim pragnienie posiadania jeszcze jednego dziecka. Tym razem adopcja chłopca z Ukrainy. Jeden telefon i oto podróż pociągiem, współpasażerowie, strach i niewyspanie. Potem kłamstwa i oszustwa i próby naciągania i wydatki czasem ratujące sytuacje.

I wreszcie cel i zdjęcia i on – dziecko – chłopiec – narzucony nieco odgórnie, ale to właśnie na nim skupia się Robert. I to on, ten dorastający aniołek Anton, zostaje jego synem.

Robert-ojciec od początku kocha. Kocha szczerze i prawdziwie. Wystarczy, że dziecko potrafi kochać, na pewnym poziomie tylko to się liczy. „Wszystko co osiągnie się ponad to, będzie stanowiło premię”. i tą premię dostał on, tata Aloszy.

Klose pisze o swoich przeżyciach, swoim życiu i o sobie. Pisze o swoim strachu, obawach, ale i nadziejach. Pisze o dotyku dłoni, o spojrzeniu w oczy, o przytuleniu i o dumie. Klose to wspaniały ojciec, ale… to sam dostrzeżesz podczas lektury. Ba, zaczniesz odczuwać pragnienie posiadania takiego taty. To tata odważny i mężny, który dla ciebie, dla dziecka, zrobi wszystko. To tata, który daje wolny wybór, ale który czuwa i zawsze jest gdzieś obok.

„Jak adoptowałem Antona” gra na twojej czytelniczej wrażliwości. Nieświadomie stajesz się autorem, który staje na ziemi ukraińskiej i … i co? I boi się – tak zwyczajnie, tak po prostu – boi się. A ty czytasz i współodczuwasz i ten ból i strach i beznadzieję. To jest mistrzostwo pióra, jakie zaserwował autor. Pisząc o pragnieniu pisze i o tym, co mu życie dało, co odebrało i o co musiał walczyć. To opis rodzica, który pragnie kochać i wychować dziecko.

„Można być wszędzie, jakby u siebie w domu… tu w chałupie i tam… Ale można być też, jak dzikie ziele w ogrodzie o pięknych kwiatach*”.

*„Ludzie stamtąd” Maria Dąbrowska, wyd. Marginesy