Nawia. Szamanki, szeptuchy, demony recenzja

Wiara, taka prosta, niewymagająca. Czy aby na pewno? Stare wierzenia, które budzą się w nocy. Idziesz nad rzekę widzisz utopca, w lesie natykasz się na bezkosta, a nie daleko słyszysz płacz porońca.

Zbiór opowiadań - rzadko czytam, jak dla mnie są zdecydowanie za krótkie, tutaj były niektóre bardzo treściwe. Nie ze wszystkimi się polubiłam z większością a i owszem.

Podsumowując tylko dwa opowiadania niezbyt mi przypadły do gustu to jak na osobę, która nie czyta zbyt często takiej formy jest całkiem nieźle. Jedynie mogliby je trochę poprzestawiać w tej książce tak jak początek pani Marta z panią Kasią miały podobny klimat i było jedno opowiadanie po drugim przez co idealnie się czytało, to tak samo opowiadania “Ostatnia Noc” i “Wichura” powinny być według mnie obok siebie też idealnie do siebie pasowały pod względem klimatycznym. Historie z wyobrażeń tych, gdzie za oknem szaleje burza, a babowinka przychodzi i opowiada historie na dobranoc. Najlepiej jeszcze w drewnianym domu, gdzie ściany “mówią”, w głuszy z efektami specjalnymi. Po takim czymś nawet Ci co mocno stąpają po ziemi uwierzą, że w starych wierzeniach jest ziarenko prawdy.