Wszystko, czym jesteśmy razem recenzja

Miłość to nie życie z drugą osobą. To patrzenie jak się rozwija, uśmiecha, jest szczęśliwy. To bolesny proces akceptowania siebie poprzez aspekt drugiego człowieka. Widzenia go w najpiękniejszych barwach, ale też w tych najmroczniejszych. Podnoszenie go na duchu, bycie obok. Miłość to wzloty i upadki. To wschody i zachody słońca. To spojrzenie na siebie jego/jej oczami.

Drugi tom. Trzy lata minęły Alex i Leah, żyją osobno, nie kontaktują się ze sobą. Każdy odkrył swoją drogę, to przeznaczenia nie da się oszukać, a rodzina zawsze pozostanie rodziną.

Ta historia totalnie nie ima się rzeczywistości. Jest nierealna, a piękna. Ukazuje różne charaktery i emocje. Poddanie się, walkę, pasję, ogrom emocji. Nietypowo kolejny rok spędzamy pomiędzy Australią, a Paryżem. W tej części nie ma już takiej sielanki jak w poprzednim tomie. Jest więcej dorosłości, odpowiedzialności, innego rodzaju szczęścia, doceniania ludzi wokół siebie, swojego życia. Nadal jest mrok, to jednak już nie taki głęboki. Pogodzenie się ze stratą bliskich i podążanie za marzeniami. Rezygnacja ze swojego szczęścia. Egoizm przeradzający się w zupełną odwrotność. Rozmowy, które już nie są takie błahostkowe, niepewne. Tym razem są bardziej dojrzałe czasami jedno podpiera drugie, innym razem to tamte tłumaczy temu pierwszemu. Uczucia potrafią zniszczyć, to są potrzebne do budowania. Pokazanie co może się stać jak tylko będziemy chcieli zaryzykować.

Najbardziej podobało mi się to jak ukazano tutaj wsparcie najbliższych osób. To jak w końcu otworzyli oczy na pewne rzeczy. To co złe nie musi zwiastować porażki, lecz inne spojrzenie na nową przyszłość. Klimat wakacyjny został ochłodzony i jest bardziej zimowy, aby dać pomału nadzieję na to, że w końcu wyjdzie słońce. Małe promienie przebijające się przez maleńką chmurkę.

Filozoficzne ukazanie różnych oblicz miłości, straty, wsparcia, a też ukazanie śmierci jako coś naturalnego, coś z czym musimy się pogodzić. Podążanie za pasją, marzeniami daje nam sczęście i nie powinniśmy się bać odkrywać siebie. Wspaniała historia.