Śpiew morzycy recenzja

Prawie rok temu miałam przeczytałam "Klątwa kani" Jagny Rolskiej i przepadłam. Była to piękna książka, której kontynuacji nie mogłam się doczekać. Miesiąc temu, dokładnie 4 kwietnia została wydana druga cześć Pajęczyny czasu - "Śpiew morzycy". Jak ja na tą część czekałam, to nie macie pojęcia ! W końcu mogłam kontynuować Razem z Giną jej wędrówkę po czasie. Jak myślicie, gdzie tym razem kanie przeniosła Ginę i jej rycerza ?

Tym razem bohaterowie ze średniowiecza trafiają do połowy XIX wieku. Dla Markusa jest to nowość, wszystkiego musi uczyć się od nowa, tak jak Gina w średniowieczu. W tych latach Hel stawał się nadmorskim uzdrowiskiem. Dziewczyna za nich dwoje walczy z przeciwnościami losy i troszczy się o ukochanego, tak jak on to robił w poprzedniej epoce. Schronienie znajdują w Kusfeldzie, małej rybackiej wiosce. Poznajemy też morzycę, czarną syrenę, która przenosi Ginę w kolejne czasy i rozdziela ją na jakiś czas z Markusem. Dowiadujemy się, że też, że to nie jest pierwsza podróż w czasie pirata. Jednak resztę musicie doczytać sami, a wierzcie mi, że warto.

Książka bardzo przypadła mi do gustu, bo fabuła można powiedzieć jest delikatnie fantastyczna, przynajmniej do czasu, gdy komuś faktycznie uda się podróżować w czasie. Podobało mi się to, że co chwilę pojawiały się jakieś niespodzianki, nie było nudy, cały czas bohaterowie byli czymś zaskakiwani, z czymś musieli sobie poradzić. Dodatkowym plusem są też wtrącenia na początkach rozdziałów z dawnego życia Reginy, jej rozmowy z mamą. Podobało mi się, że jej mama jest tak pięknie i mądrze przedstawiona, każde jej przemyślenie miałam ochotę zapisać sobie na boku żeby później na nie zerkać i korzystać z tego w swoim życiu.
Autorka zabrała mnie w piękną podróż w czasie, pokazała walkę o przetrwanie dwojga ludzi w nieznanych dla nich świecie, dała do zrozumienie, że nic co w tej chwili jest nie jest do końca pewne i stateczne, że trzeba żyć chwilą. Dodatkowo możemy z kart książki wyczytać niesprawiedliwość jaka była pomiędzy kobietami i mężczyznami w tamtych czasach, kobiety były podległe decyzjom mężczyzn.
Do tego jeszcze otoczka morza sprawia, że po zamknięciu oczu można było sobie wyobrazić jak stoimy na piaszczystym brzegu, a na twarzy czujemy promienie słońca, morski wiatr i do tego czujemy zapach morza. Cudownie ! Jednak znów książka się urywa i pozostajemy z licznymi pytaniami bez odpowiedzi... A to znaczy, że przed nami kolejna cześć Pajęczyny czasu. Cieszę się, bo polubiłam bohaterów i czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy.