Poszukiwaczka dzieci recenzja

"Poszukiwaczka dzieci" to nie kryminał jak zakładałam, ale thriller psychologiczny z naciskiem na psychologię zdarzeń mających znaczenie w życiu praktycznie każdego z bohaterów. Fabułę podbudowują przeżycia z przeszłości mające wpływ na bieżące wydarzenia. To co spotkało Naomi w dzieciństwie ukształtowało ją predysponując do wykonywania zawodu, któremu oddaje się z uwielbieniem. Jest jak samotny ranger pośród zimowej zawieruchy, gdzie nie tylko szuka tropu zaginionego dziecka, ale też musi zadbać o własne bezpieczeństwo. Sposób w jaki dostajemy się do świata Madison zbliża nas do tego co dzieje się z Naomi, tłumaczy zachowanie poszukiwaczki, za to nieszczególnie buduje napięcie stąd i zaciekawienie czytelnika z czasem słabnie.

Specyficzny sposób prezentowania zdarzeń może być zaskoczeniem, zdecydowanie przyciąga uwagę na początku, ale im dłużej przeczesujemy nieznane przestrzenie Oregonu, tym więcej odkrywamy niedoskonałości. Krótkie rozdziały powodują urywanie wątku, przeskakiwanie od tropienia do tego co dzieje się z dziewczynką, wymieszany zapis myśli kilkuletniego dziecka budującego świat w swojej wyobraźni by przetrwać i dorosłej kobiety, która próbuje zrozumieć.

Poruszona tematyka - izolacja, dręczenie, kwestia bezpieczeństwa i radzenia sobie z traumą - zasługuje na wyróżnienie tej historii, jednak ze względu na usypiający sposób prowadzenia narracji "Poszukiwaczka dzieci" nie jest ciekawym zjawiskiem na rynku wydawniczym. Jest to książka w wielu aspektach niedopracowana, gdzie na przykład nad jedną postacią Autorka się pochyla i buduje mocne fundamenty, a przy innej - spłyca. Co daje czytelnikowi od razu wskazówkę, że jest ten ktoś nieistotny dla całej historii, jak autostopowicz dla tirowca pokonującego miesięcznie tysiące kilometrów.

Lektura ma zaledwie trzysta stron, a posiada zastoje i dłużyzny, nie jest wolna od nieścisłości. Bohaterka kręci się w kółko, by znów wrócić do pewnego punktu, a do tego jest bezmyślna wybierając się bez odpowiedniego ekwipunku zimą w górach, w terenie zalesionym, który nie jest jej znany, z zaciętością odrzucając pomoc szeryfa. Superwomen bez peleryny, więc się nie wzbije w górę, za to mocno wbije zadek w podłoże.
Po przeczytaniu "Poszukiwaczki" towarzyszy mi wrażenie, jakoby żaden z podjętych wątków nie został dostatecznie rozwinięty i opisany z należyta starannością, nie dano im podsumowania, co umniejsza sens tworzenia historii w oparciu o mocne elementy, jak znęcanie się, pedofilia, porwania.
Teraz i mnie będzie towarzyszyć trauma...