Krwiopijcy recenzja

Kolejna, enta już książka, gdzie głównym wątkiem to opowieść o wampirach. Ich upodobania, lśniące twarze (a nie, przepraszam, to Meyer, nie Moor), sposób przeżywania emocji etc. Czyli wszystko co może nas fascynować, jako że takie akurat trendy mamy. Wiadomo, jest popyt to i podaż wzrasta.
Moor o tyle różni się od Meyer, że nie przeinaczał faktów (o ile w tej dziedzinie są jakiekolwiek fakty, nie tylko domysły) a zdał się na kompletny stereotyp. Chodzi mi głównie o to, że tak jak w większości książek o tej tematyce tak i u niego wampiry nie mogą wychodzić w dzień, przemieszczają się w nocy, są nieśmiertelne (a raczej bardzo trudne do zabicia), potrzebują krwi by żyć itd. Powtarza się to już w tylu książkach, aż do znudzenia.
W fabule też wiele nowości nie mamy. Młoda dziewczyna zostaje napadnięta, ugryziona i przemieniona (dlaczego? Ot, tak, by mieć o czym książkę napisać chyba, bądź też ku uciesze samego zbrodniarza, trudno dojść). Dalej jest opis jej próby przystosowania się do nowego życia, oraz kłopotów związanych z nowym „ja”. Jak też przystało na powieść, jest też wątek miłosny, między człowiekiem i wampirem. Choć, tu muszę przyznać, autor kompletnie mnie zaszokował. Bo przecież nie na co dzień spotykamy tak wyjątkową parę. Nie chodzi mi bynajmniej o same połączenie śmiertelnika z krwiopijcą. Chcecie się dowiedzieć co mam na myśli – zapraszam do lektury. Podpowiem, że ma to związek z żółwiami, wanną i zamrażarką.
Mimo tej całej tandetności i braku pomysłowości ze strony autora, książka bardzo mi się podobała. To nawet za mało powiedziane, bo jest sporo książek, które „bardzo” mi się podobały. Ta jest naprawdę nieprzeciętna. Pewnie dlatego, że rozśmieszyła mnie do łez. Pan Moor ma genialne poczucie humoru i choćby ze względu na nie, wręcz należy przeczytać tę pozycję. Tę i inne z jego dorobku. Bo można się odprężyć, pośmiać i popłakać (ze śmiechu rzecz jasna).