Śledztwo diabła recenzja

Na początku chcę zaznaczyć, że jestem pod dużym wpływem bohaterów z książek innych autorów. Mam silne przeświadczenie, że gdybym przeczytała "Śledztwo diabła" w innym terminie, mogłabym mieć znacznie lepsze wrażenia. Z drugiej jednak strony Adrian Bednarek jest w czołówce moich ulubionych autorów, który za samo napisanie nowej książki dostaje 10 gwiazdek. Tu jednak stało się coś, co spowodowało spadek mojej fascynacji Kubą, a ja nie potrafię jednoznacznie stwierdzić, co to było. Czytając, miałam wrażenie zmęczenia materiału. Niby jest jak zawsze — Kuba nadal zabija, nadal jest skrupulatny, dokładny, nadal planuje kilka kroków naprzód, nadal prześladuje go zmarła siostra Klara. Porównałam ten, ósmy już tom, do Kuby z pierwszego. Wiem, że jest starszy, bardziej doświadczony, mądrzejszy, nie ulega brawurze, ale jednocześnie stał się jakby uległy. Z drapieżnego wilka, stał się burkiem na smyczy innego "psa". Trupy nie ścielą się gęsto, jak to było wcześniej, a zabójstwa straciły na wyrazistości. Autor nie postawił też Kuby pod ścianą, gdzie w sytuacji zagrożenia mógłby wykazać się błyskotliwością. Morderstwa są nijakie, wewnętrzna walka stała się płaska.
Autor poprzedził researchem napisanie powieści. Momentami wyszło bardzo wiarygodnie, ale sztywno. W innych jest nierealnie. Irracjonalna wydaje się nieudolność policjantów, czy brak chęci przesłuchania świadków zabójstwa.

Styl, budowa, forma nadal bardzo mi się podobały, przez co powieść przeczytałam szybko, ale beznamiętnie. Wydarzenia z ostatnich stron sugerujące kontynuację historii Kuby po raz pierwszy nie wywołały we mnie entuzjazmu.