Śledztwo diabła recenzja

Uzależnienie ma różne oblicza, ale jedno jest pewne: gdy wpadnie się w jego objęcia, trudno się go pozbyć. Nałogiem może być drobna sprawa, niegroźne przyzwyczajenie, jak chociażby chęć na czekoladę, ale może mieć większy kaliber, a taki ma od wielu lat bohater książki pt.: „Śledztwo diabła”. Należy ona do serii niepotrzebującej rekomendacji, a wraz z nazwiskiem autora daje gwarancję dobrej lektury i mocnych wrażeń.

Już pierwsze zdanie, które wita nas na pierwszej stronie, utwierdza nas, że „nałóg to potężna siła”, z którym trudno walczyć. Przybiera on taką formę, która wydaje się rozciągnięta do granic możliwości, niczym nadmuchany balon. I dopiero po pofolgowaniu sobie i sięgnięciu po używkę, pojawia się poczucie ulgi i spełnienia. Przynajmniej na jakiś czas.

Kuba po wielu swoich niespokojnych latach, morderczych wyskokach, dramatycznych doświadczeniach, wydaje się być spokojniejszy, bardziej stabilny emocjonalnie, wyważony w swoich decyzjach. Wyraźnie widać, że jest dorosły, bardziej świadomy siebie, panujący nad sobą i swoimi demonami. Ale to tylko pozory, co widać w prologu, gdy „bierze” kolejną porcję „używki”, by potem móc normalnie funkcjonować w swoim raju.

Po mocnym wstępie w stylu dawnego Sobańskiego, fabuła się uspokaja, by nakreślić nam obecną sytuację Rzeźnika Niewiniątek. Nadal nie może wykonywać swojego ukochanego zawodu, ale ma możliwość prowadzenia agencji nieruchomości i wynajmowania luksusowych apartamentów, co wydaje się dawać mu odpowiedni zastrzyk finansowy.

Pewnego dnia wraca do niego przeszłość w postaci jego byłej kochanki, Dony. Ona jedna wie, kim naprawdę jest Kuba, który teraz zbiera żniwo swojej chwili słabości i ówczesnej szczerości. W ogóle w tej części kobiety mają tu swoją rolę do odegrania. Wskutek pewnych zbiegów okoliczności, Kuba znajduje się w nieodpowiednim miejscu i czasie, gdy trafia na zbrodnię, której nie popełnił. Okoliczności wskazują na to, że może być w to zamieszany. Na szczęście ma wsparcie w kuzynie Dony, Dorianie, który jest policjantem. Ma on swoje powody, by pomóc Kubie wykaraskać się z kłopotów. Dorian jest w trakcie rozwiązywania sprawy związanej z dziwnymi przypadkami zgonów. Potrzebuje sojusznika, by ją rozwikłać i uważa, że były facet Dony mu w tym pomoże.

No i kolejne, fascynujące spotkanie z Kubą Sobańskim za mną. Jedni mają już go dość, inni sięgają po kolejną powieść z jego udziałem z ciekawością i podekscytowaniem. I ja należę do tej drugiej grupy. Mijają lata, pojawiają się kolejne tomy, a ja wciąż mam niedosyt opowieści o Kubie Sobańskim. Czy to już nałóg?

Seria z Kubą Sobańskim powstała już dawno, bo pierwsze wydanie diabelskiej serii pt. "Pamiętnik diabła" miało miejsce w 2014 roku, co przypomnę, było debiutem pana Adriana Bednarka. Przypuszczam, że gdy wówczas tworzył postać psychopatycznego osobnika, nie przypuszczał, że tak długo będzie nam dawkował o nim opowieści.

Jak zwykle pan Bednarek bombarduje nas mocnymi wrażeniami, chociaż tutaj jest nieco łagodniej, mniej brutalniej, niż w poprzednich częściach. Jednak nie pozwala nam na spokojne czytanie kolejnych rozdziałów i jak zawsze czyta się ją z zapartym tchem. Nie ma czasu na nudę, wciąż coś się dzieje, akcja pozornie spokojna za chwilę wzbija nasze emocje na wysoki poziom. Zaskakująca, nieco mroczna, poukładana w każdym zdarzeniu, nic niepozostawione przypadkowi i nic nie jest tu zbędne. Narracja pierwszoplanowa wzmacnia te wszystkie doznania i daje możliwość wniknięcia w psychikę postaci. Ale nie tylko on gra tu pierwsze skrzypce, bo do głosu dochodzi pewna tajemnicza kobieta. Atutem są świetne, charakterystyczne i mocne postacie, wśród których kobiety wiodą prym pokazując swoją złożoną, skomplikowaną, dobrą i złą.

Ogromnie cieszę się, że autor nie powiedział jeszcze ostatniego słowa w diabelskiej serii, na co wskazuje zakończenie „Śledztwa Diabła”, co oznacza, że ma jeszcze pomysły na to, by uatrakcyjnić historię Kuby Sobańskiego, a ja z chęcią o tym przeczytam.


Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Zaczytani