Zbawca recenzja

Ostatnio coraz więcej policjantów zasiada do pisania kryminałów, mam z tego powodu ambiwalentne odczucia. Z jednej strony bowiem stróże prawa od podszewki znają kulisy swojej trudnej roboty. Z drugiej bardzo często nie staje im warsztatu pisarskiego: książki są po prostu fatalnie napisane.

Pozycja autorstwa pana Stolarza wpisuje się w ten trend. Właściwie jedynym jej atutem jest realistyczne przedstawienie stosunków w policji. Poza tym same słabości. Poniżej rozwinięcie tematu.

Rzecz zaczyna się tak, że w głogowskim gimnazjum dochodzi do masakry, uzbrojony sprawca zabija nauczycielkę i wielu uczniów, sporo jest też rannych; po tym wszystkim morderca popełnia samobójstwo. No cóż, znane są takie przypadki z Ameryki, ale u nas? Zdecydowanie nie i mam nadzieję, że jeszcze bardzo długo nie. A potem mamy następne morderstwa i samobójstwa, dzieje się. Sprawa jest prowadzona przez parę policjantów z Głogowa: komisarza Marcina Raua, który głównie się obija, pije ostro i marzy o awansie, oraz aspirantkę Julię Marzewską, która nie lubi swego partnera, bo musi za niego wykonywać czarną robotę. Marzewska z kolei jest dewotką, ciągle się modli. Tu kolejny zgrzyt: tak wielką sprawę prowadzi dwoje śledczych z komendy powiatowej, za chudzi są...

W książce jest więcej słabości, zbyt wiele wulgaryzmów, dużo seksu – to się zawsze dobrze sprzedaje, liczne naiwności, marny styl, gdzie był redaktor? Tu dwa cytaty: „Oprawca był bezlitosny. Złapał dziewczynkę za włosy i dwa razy uderzył jej głową o podłogę. Na widok plamy krwi uśmiechnął się do siebie. Wyszedł z niej, usiadł na plecach i zaczął okładać ją pięściami.” Z czego wyszedł? Z plamy krwi?? Inny przykład: „Obie dłonie splótł na karku napastnika, po czym wyprowadził serię kolan.” Seria kolan?? Takich kwiatków jest więcej, przy okazji razi epatowanie przemocą.

I jeszcze mamy nachalne lokowanie produktu, bohaterowie książki czytają kryminały Piotra Kościelnego i Wojciecha Chmielarza i bardzo je sobie chwalą. Przepraszam bardzo, to już blurby nie wystarczają?

Zaś śledztwo jest dziwne, najpierw nic się nie dzieje, potem Marzewska ma nie wiadomo skąd przebłyski geniuszu i leci do przodu. A w tle mamy szaloną sektę, znowu to raczej się dzieje w Ameryce, u nas nie. A sam koniec książki to trwoga i zgrzytanie zębów: trup się ściele gęsto, krew się leje, a sensu tyle, co kot napłakał.

Jak już wspomniałem, jedynym atutem książki są realistycznie przedstawione stosunki policyjne: intrygi, wzajemna nienawiść: jeden drugiego utopiłby w łyżce wody. No i pijaństwo, ciekawie autor przedstawia byłych policjantów: to zapici i zaćpani menele.

Zdaję sobie sprawę, że wielu książka się spodoba: przemoc, seks i dynamiczna, choć mało sensowna akcja dobrze się sprzedają, ale mam zdanie zdecydowanie odrębne.