Tajemnica Wzgórza Trzech Dębów recenzja

„Tajemnica Wzgórza Trzech Dębów” przyciągnęła mnie tytułem. Ujrzawszy ją na bibliotecznej półce, sięgnęłam po nią bez zastanowienia, myśląc, że biorę do ręki kryminał w starym stylu – nie retro, ale właśnie taki w starym stylu.

Wcześniejsze książki Borlika przeczytałam. Nie zachwyciły mnie ani językowo, ani stylem czy fabułą, choć na tle ogółu współczesnych polskich kryminałów i tak nie wypadały najgorzej; ta już samym tytułem zwiastowała odmienność, więc uznałam, że warto spróbować.

I uczucia mam mieszane.

Bo z jednej strony jest bardzo w porządku. Trochę zabawnie, trochę tajemniczo, momentami intrygująco… Jest detektyw zarabiający na życie głównie śledzeniem niewiernych żon i mężów, który nieoczekiwanie otrzymuje interesujące zlecenie. W związku z nim trafia do przedziwnego domu, w którym tradycja miesza się z nowoczesnością, a rzeczywistość z – jak się wydaje – magią. Szybko jednak okazuje się, że magii to tam nie ma, a jest sporo sekretów i kłamstw. Niewiele jest przemocy, krwi i brzydkich słów, dużo za to bardzo różnych postaci (może nawet nieco zbyt dużo) i zagmatwanych rodzinnych koligacji.

Z drugiej jednak strony jest to wszystko nieco niedopracowane i trochę infantylne. Choć sama zagadka nie jest prosta do rozwiązania i Autor umiejętnie myli tropy do ostatniej niemal strony, całość jest nieco zbyt odstająca od współczesnej rzeczywistości i dość prosta, schematyczna. Rodzinne tajemnice, w tle duże pieniądze i prawo do nich, podział ról pomiędzy mężczyzn i kobiety, służba, która wie więcej niż mogłoby się wydawać i tak dalej. I wszystko naprawdę byłoby do przyjęcia, łącznie z detektywem Czarnym wizualizującym sobie swoje przemyślenia w lustrze (względnie szybie), gdyby nie zbytnia prostota w narracji, która po kilku rozdziałach jest nużąca. W efekcie bardziej przypomina to książkę dla dzieci niż propozycję dla poszukujących dobrej lektury starszych czytelników.

Czytać czy nie czytać? Trudno jednoznacznie stwierdzić. Na pewno czyta się tę książkę szybko, m.in. ze względu na wspomnianą już prostą narrację i dużo dialogów. W wolnym czasie można sięgnąć i przekonać się samemu, czy Czarny to bohater, który wygospodaruje sobie stałe miejsce w sercach miłośników polskich kryminałów.