Samotnia recenzja

"Samotnia" Anny Kańtoch początkowo zapowiadała się niezwykle intrygująco i emocjonalnie. Znany pisarz kryminalny nagle ulega wypadkowi, w którym traci wzrok. Od tego momentu jego życie zmienia się diametralnie. Zdany na łaskę rodziny, choć ta jakoś specjalnie się tutaj nie wykazuje, oraz świeżo poślubionej żony- drugiej, bo jakoś szczęścia w miłości to Leon nie ma, musi radzić sobie z licznymi przeciwnościami, a przede wszystkim z ogromnymi wątpliwościami, co do jego nowej ukochanej. Leon Cichy jednego jest pewien- jego żona nie jest tym, za kogo się podaje. Niestety, z tymi domysłami zostaje praktycznie sam. Niebawem jego była żona zostaje zamordowana, a ta obecna znika. Co tutaj się dzieje? Na to pytanie Leon zaczyna szukać odpowiedzi, pomimo swojej niesprawności, nagrywając jednocześnie swoje przemyślenia.



Fabuła wygląda ciekawie, prawda? Niestety, całość wlecze się niemiłosiernie, a sam główny bohater jest mi jakoś obojętny. Cały czas uważa się za najmądrzejszego, nieomylnego i niezastąpionego. Szczególnie teraz, gdy jest niewidomy i wymaga pomocy. Zamiast przyznać się do swoich słabości rodzinie, nie ma skrupułów oskarżać ich o najgorsze, a do tego okłamuje każdego, co po pewnym czasie nie wychodzi mu na dobre.



Czytając tę powieść, autorka pokazuje czym jest samotność, jaki ma ona wpływ na nas, jak inni postrzegają osoby niepełnosprawne, jak nie potrafią się odnaleźć w ich towarzystwie. Wolą udawać, że nic się nie stało niż przyznać się do niewiedzy na dany temat. Nasz bohater jest samotny i to nie tylko fizycznie, gdyż mieszka na odludziu, ale i psychicznie, bo woli być sam niż ze swoją rodziną. Rodziną, która niespecjalnie go lubi. Rodziną, która ukrywa przed nim liczne tajemnice. Jedne są banalne, inne poważne i niebezpieczne.



Kańtoch świetnie otuliła ową historię, duszną i mroczną atmosferą, gdzie adrenalina podsyca i tak już wielkie emocje, gdzie nikomu już nie można ufać, a dziś może być twój ostatni dzień. Tuta czytelnik miał stać się częścią tej opowieści i wraz z bohaterem dzielić jego życie. Takie mam wrażenia odnośnie zamysłu pisarki. Jednak do mnie ta książka nie przemówiła aż tak bardzo. Czegoś mi w niej brakowało- nieco więcej dynamiki, znacznie bardziej charyzmatycznych postaci i mocniej rozwiniętego wątku podszywającej się żony. Możliwe również, że z czytaniem trafiłam na słabszy moment w mojej codzienności, przez co i chęci były mniejsze. Niemniej jednak, nie będzie to ostatnia lektura spod pióra tejże autorki, bo na prawdę jestem ciekawa pozostałych książek.