Samotnia recenzja

Samotnia to propozycja polskiej pisarki Anny Kańtoch, będącej autorką głównie powieści fantastycznych i kryminalnych.

Moja przygoda z książkami Anny Kańtoch rozpoczęła się około dwóch lat temu, a więc w czasie dla mnie trudnym i nie rokującym. Jednak kryminały na tyle mi się spodobały, że przywróciły nadzieję na lepsze jutro, a jednocześnie pozwoliły na nowo uwierzyć w zdolności pisarskie polskich autorów ( wcześniej czytałam głównie zagraniczne kryminały ).
Nie sposób nie wspomnieć tu książek, typu: Łaska, Wiara, Pokuta, które pochłonęłam bez reszty zaraz po trylogii kryminalnej z emerytowaną policjantką Krystyną Lesińską na czele
( Wiosna Zaginionych, Lato utraconych, Jesień zapomnianych ).

Z mocno bijącym sercem i wypiekami na twarzy sięgnęłam więc po Samotnię, licząc na powtórkę emocji. Byłam przekonana, że mogę brać w ciemno, bo i ta książka będzie równie dobra, co poprzednie. Tym razem jednak się pomyliłam. Samotnia mnie rozczarowała, co tu dużo mówić.

Sam pomysł zasługuje w mojej ocenie na pochwałę. Jest oryginalny, niewątpliwie. Otóż odnoszący sukcesy na polu zawodowym, jak i prywatnym, Leon Cichy, autor powieści kryminalnych, ulega pewnego dnia nieszczęśliwemu wypadkowi, w wyniku którego traci wzrok. Jego życie zmienia się diametralnie. Zagubiony i niesamodzielny, musi korzystać z pomocy ludzi ze swojego otoczenia albo uruchomić swoje pozostałe zmysły. Jednak w ocenie Leona, one wciąż płatają mu figla. Mężczyzna jest bowiem przekonany, że kobieta u jego boku, z którą mieszka i żyje na co dzień, nie jest jego ukochaną żoną Julią.
Czy faktycznie Leon ma rację? Czy jest to tylko wymysł jego bujnej wyobraźni? ( wszak jest pisarzem ) A może wypadek, któremu uległ, dokonał znaczących zmian w jego umyśle i wszystko to, jest tylko złudzeniem?

Jeśli chodzi o rozwój akcji, to ciągnie się ona niemiłosiernie. Wciąż dochodzą nowe fakty, często absurdalne i niedorzeczne ( jak na przykład uduszenie krawatem w różowe słonie ). Ciężko jest się zorientować, co jest prawdą, a co fikcją. Samo zakończenie też mi się nie podobało. Namnożenie irracjonalnych wydarzeń i sytuacji nie gwarantuje sukcesu.
Być może autorka zdecydowała się na pewnego rodzaju hybrydę, połączyła elementy fantastyczne z kryminalnymi ( wszak oba gatunki nie są jej obce ), tak dla lepszego efektu, mnie jednak ten zabieg nie przekonał.