Dusze niczyje recenzja

Pod koniec II wojny światowej cierpiąca na depresję Erna zostaje nagle ewakuowana ze szpitala, w którym przebywa, do tajemniczego zakładu psychiatrycznego. Prowincjonalny "azyl" dla obłąkanych w Obrawalde (dzisiejsze Obrzyce, wschodnia część Międzyrzecza w województwie lubuskim) diametralnie różni się od poprzedniego miejsca. Z wyglądu przypomina elegancki kurort położony przy lesie niedaleko rzeki Obry. Ale pozory mylą....

W pierwszych dniach Erna jest świadkiem brutalności personelu, braku opieki medycznej oraz głodu. Z czasem wychodzi na jaw, że zakładem zarządzają przypadkowe osoby, w tym nieobliczalni pacjenci. Gdy Erna zostaje wytypowana do pracy w administracji, poznaje machinę masowego uśmiercenia chorych. Każdego dnia odkrywa nowe, makabryczne kulisy oraz losy pacjentów, którzy tak jak ona pragną przeżyć w miejscu zapomnianym przez lekarzy i Boga" (opis)

Ach...co to była za lektura❗muszę przyznać - od tej strony, drugiej wojny światowej w literaturze, jeszcze nie poznałam. Piękna w swoim przekazie, ale też trudna, bo bolesna odsłona historii i przerażająca - ogromem zła i cierpienia ludzkiego, wzbudza wiele emocji w czytelniku. Ci, najbardziej bezbronni, bo chorzy, zostali w obliczu wojny, pozostawieni sami sobie. W oberwaldzkim szpitalu dzieją się rzeczy niewyobrażalne, a nasza bohaterka po kolei je odkrywa - najpierw jako pacjentka, a następnie pracownik. Ilość zbrodni dopuszczonych w tym miejscu, przekracza ludzkie wyobrażenie, a to wszystko w imię hitlerowskiej propagandy. Czytelnik stawia sobie tu pytanie o naturę człowieka i o samo człowieczeństwo - w którym miejscu jest granica? Pacjenci toczą z góry przegraną walkę, prowadząca ku temu, co nieuchronne. Autor w wyśmienity, wyważony, subtelny ale jednocześnie dobitnie mocny sposób prowadzi nas przez fabułę. A dokonuje tego przy pomocy Erny, bohaterki, która równie jak czytelnik, staje w obliczu ogromu zła i piekła - któremu człowiek człowiekowi zgotował. Powieść, co prawda klasyfikowana jako historyczna, dla mnie gatunkowo należy również do pięknej, bo stawia pytania - nie wprost. Fikcja miesza się tu z historią - nam Polakom, tak bliską. Tak samo zło, mieszało się tu z ludzkimi wartościami i uczuciami. Pięknie się to tu wszystko łączyło, sprawiając że czytelnik płynął przez tą książkę. Prawda, która autor obnażył - ta wstydliwą i trudną - bolała. Taki debiut! Czytanie go to prawdziwa uczta dla ducha.... Polecam kochani.