Dusze niczyje

Erna cierpi na depresję i z tego powodu przebywa w szpitalu. Jej leczenie trwa, a ona pomału zaczyna sobie z wszystkim radzić. Trwa II wojna światowa i dochodzi do ewakuacji miejsca, w którym przebywa. Kobieta jest pewna, że trafi w podobne miejsce, niestety jest w błędzie i to bardzo dużym. Trafia do tajemniczego zakładu psychiatrycznego, gdzie ma nadzieje na dalsze leczenie. Wizualnie miejsce jest piękne, jednak bardzo szybko się okazuje, że to tylko pozory, a przed nią ciężki czas. Głód, brak opieki, lekarstw, jakiejkolwiek terapii, bardzo brutalni pracownicy – to teraz jej codzienność. Erna rozumie, że musi się przystosować, to jedyna możliwość, żeby przetrwać. Zamiast leczenia, będzie musiała pracować i nie wychylać się, inaczej może źle skończyć.
Początki są bardzo ciężkie, jednak po pewnym czasie Erna zostaje wytypowana do pracy w administracji. Z jednej strony to dla niej szansa na przetrwanie, na lepsze warunki do życia, z drugiej poznaje machinę masowego uśmiercania chorych. Co kobieta odkryje? Jak potoczą się jej losy? Czy uda jej się przystosować i przetrwać?

II wojna światowa to czas, kiedy wielu ludzi przeżyło koszmar. Czytałam wiele pozycji o obozach, jednak to moja pierwsza, jeśli chodzi o zakłady dla ludzi chorych umysłowo. Jakie mam wrażenia po przeczytaniu? Zdecydowanie to nie jest książka dla każdego. Dlaczego? Ponieważ momentami jest dość brutalna, pokazująca koszmar, jaki przeżyli ludzie. We mnie wywołała ogromne emocje podczas czytania...

"Ale współ­czu­cie tu nie ist­niało. Nie było miej­sca na em­pa­tię ani mi­ło­sier­dzie. Pa­no­szyły się obo­jęt­ność i okru­cień­stwo."

Latem 1944 roku, na teren szpitala dla obłąkanych w Obrawalde przybywają liczne transporty pacjentów z innych zakładów psychiatrycznych. W jednym z nich znajduje się cierpiąca na depresję Erna, która po wycieńczającej podróży, marzy jedynie o odpoczynku i codziennej porcji leków. To miejsce jednak w niczym nie przypomina szpitala, w którym spędziła ostatnie miesiące. Z przerażeniem uświadamia sobie, że znalazła się w samym środku piekła, w którym może liczyć tylko na siebie. Przydzielona do pracy w administracji staje się świadkiem bezlitosnej machiny dla której losy jednostki nie mają najmniejszego znaczenia.

Ile jest w stanie znieść człowiek, by nie zwątpić w siebie i nie stracić nadziei? To pytanie wybrzmiewa od momentu, gdy wraz z Erną przekraczamy mury szpitala. Już od progu zderzamy się z bezdusznym pozbawionym empatii zachowaniem personelu. Atmosfera bezradności i cierpienia przenika kolejne strony, przedstawiając obraz ludzkiej niegodziwości i przemocy.

To powieść, w której fikcja literacka przeplata się z prawdziwą historią. Rozpoczęta w momencie, gdy druga wojna światowa zmierza ku końcowi ukazuje, co działo się w szpitalu dla obłąkanych w Obrawalde (dzisiejsze Obrzyce, wschodnia część Międzyrzecza w województwie lubuskim). Nie jest to często wykorzy...

Mam dla Was mocną książkę, opowiadających o prawdziwych wydarzeniach które miały miejsce pod koniec drugiej wojny światowej. Poznamy przemilczane miejsce, gdzie poniosło śmierć ponad 10 tysięcy ludzi. Książka opisuje próbę przetrwania głównej bohaterki, która po wielkiej tragedii i załamaniu nerwowym dostaje się do… z pozoru ekskluzywnego „Azylu” dla obłąkanych, gdzie miała dojść do siebie i wrócić do ojca i domu rodzinnego.

Na samym początku kilka słów o tym historii tego ośrodku:

W 1904 roku powstał Prowincjonalny „azyl” dla obłąkanych w Obrawalde. Szpital w Obrzycach był z założenia właściwie dzielnicą willową i te budynki były przepięknie usytuowane w Lesie Obrzańskim. Tonęły w zieleni, były naprawdę bardzo nowocześnie pomyślane jako osobne pawilony dla chorych. Zainwestowano olbrzymie pieniądze, aby szpital wyglądał naprawdę godnie. Były w nim świetne warunki dla pacjentów psychiatrycznych, ponieważ miejscowość Obrawalde była położona nieco dalej od Międzyrzecza i nie była wówczas częścią miasta. Miała w sobie założenie samowystarczalności, więc absolutnie nie można zgodzić się tutaj, że ten szpital psychiatryczny był jakimkolwiek obciążeniem dla społeczeństwa niemieckiego, ponieważ z zasady był pomyślany jako osobny organizm, który utrzymywał się właściwie sam, ponieważ szpital miał swoje folwarki, na których gospodarował, i z których miał płody rolne, które trafiały do kuchni szpitalnej. Miał własne agregaty prądotwórcze, ujście wody wieżę ciśnie...

Kiedy usłyszałam, że Paweł Jakub Sochacki jest rodowitym Lubuszaninem, obudził się we mnie patriotyzm urodzeniowy i przyznaję, że sięgnęłam po tę książkę głównie ze względu na mój - ukierunkowany czytelniczo - sentymentalizm. Dostałam jednak książkę, po której przeczytaniu nie mogłam zebrać szczęki z podłogi. Takiej, która zwróciła moją uwagę na wydarzenia, o których nigdy wcześniej nie myślałam, gdy poznawałam kulisy realizowanej przez Trzecią Rzeszę tragicznej wizji idealnego świata…

Erna cierpi na depresję i pod koniec II wojny światowej zostaje przeniesiona do zakładu psychiatrycznego Obrawalde, gdzie bezbronni i pozbawieni opieki chorzy, doświadczali największego, nieludzkiego wręcz okrucieństwa. Los stawia ją w epicentrum zbrodniczych eksperymentów medycznych i technik masowej zagłady, gdzie wydawać by się mogło, że śmierć jest wybawieniem, o które przyjdzie jej się modlić najgorliwiej. Okazuje się jednak, że nawet z poziomu piekła można dostrzec iskrę nadziei i ogromne pokłady dobra w drugim człowieku. Zwłaszcza, jeśli wspólnym mianownikiem jest podobne cierpienie.

Jeśli szukacie przejmującej lektury, gdzie autor buduje fikcję na kanwie prawdziwych lokalizacji, które bez trudu znajdziecie na mapie Polski, ta książka będzie dla Was idealna. Przedstawiony w książce szpital dla obłąkanych znajduje się bowiem we wschodniej części Międzyrzecza, w dzisiejszych Obrzycach. Koncepcja uzdrowiskowego zakładu, skłaniała rodziny choryc...

Lubicie książki gdy fikcja literacka przeplata się z prawdziwymi wydarzeniami? Ja różnie ale raczej wolę te prawdziwe historie. Wracając do książki, którą chcę wam dziś zaprezentować to muszę się wam przyznać, że zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Arsenał emocji jaki dostałam jest chyba nie do przeskoczenia.

Pod koniec drugiej wojny światowej cierpiąca na depresję Erna zostaje ewakuowana ze szpitala, w którym przebywała, do tajemniczego zakładu psychiatrycznego. Eleganckie budynki, piękne, zadbane trawy i wspaniale przystrzyżone krzewy nie rzucały cienia podejrzenia na to miejsce. W pierwszych już dniach Erna jest świadkiem braku opieki medycznej i głodu. Obrawalda tworzą sadystyczne pielęgniarki, okrutne salowe i przedsiębiorcy, którzy czerpią zyski z pacjentów przymusowej pracy. Zakładem zarządzają przypadkowe osoby, w tym chorzy i nieobliczalni pacjenci. Gdy Erna zostaje wytypowana do pracy w administracji, poznaje machinę masowego uśmiercania chorych. Pragnie przeżyć w miejscu zapomnianym przez lekarzy i Boga.

To jedna z najbardziej wstrząsajacych historii jakie czytałam. Książka o nieludzkich zachowaniach, bezwzględności sadystycznych metod. Autor bardzo obrazowo opisuje maltretowanie, głodzenie chorych, trucie dzieci i fałszowanie dokumentacji. Wyczerpująco tłumaczy funkcjonowanie i uśmiercanie chorych. Akcja powieści została umieszczona w epicentrum zła, pod koniec drugiej wojny światowej.

#duszeniczyje to bardzo trudna opowieść, przez kt...

Czy tylko mnie ta okładka przywodzi na myśl powieść z gatunku fantasy? Na szczęście opis uświadomił mi, w jak dużym byłam błędzie.
Paweł J. Sochacki napisał powieść, w której fikcja literacka przeplata się z historią mającą poparcie w faktach, w przerażających faktach.
Książka „Dusze niczyje” przedstawia wizję idealnego, według Trzeciej Rzeszy świata, świata wolnego od 'niedoskonałych' jednostek. Ich eliminacja jest bezwzględna i budzi przerażenie. Na pierwszy ogień idą chorzy, staruszki i dzieci.

Sadystyczny personel, brak leków i opieki medycznej, trawiący trzewia głód. Do takiego ośrodka opieki psychiatrycznej trafia cierpiąca na depresję Erna — zakład w Obrawalde piekło i czyściec w jednym.

Mam za sobą wiele powieści z wojennymi losami w tle, ale ta była najbardziej 'prawdziwa', wstrząsająca i poruszająca, do tego stopnia, iż kilkakrotnie zmuszona byłam powiedzieć stop empatii, która łamała mi serce i zatrzasnąć bramy rozszalałej wyobraźni. Są tam bowiem sceny przekraczające wszelkie granice człowieczeństwa. Z całych sił zakazywałam sobie wczuwania się w sytuację bohaterów, inaczej nie ukończyłabym lektury, która już na zawsze pozostanie w mej pamięci.

📍„Dusze niczyje” to przejmująca historia wojenna w szpitalu psychiatrycznym w których ludzie traktowani są gorzej niż zwierzęta.Są uśmiercani w celach korzyści,głodzeni aby szybciej było wolne miejsce…zło czaiło się za rogiem i nikt nie mógł (i bał sie)się sprzeciwić.
📍W tej powieści każda poznawana tajemnica doprowadza do ciarek na skórze.Przerażające legendy,codzienna rutyna podczas skandalicznych zachowań,które narzucił dyrektor sprawiają,że inaczej będziemy spoglądać na miejsce dla chorych osób,którym potrzebna jest pomoc.Niestety nie otrzymują ja,tylko często w cierpieniach odchodzą z tego świata.

📍Historia opisana w dużej mierze oczami Erne,która pragnie pomóc poznanym koleżankom i w tajemnicy przed przełożonymi narusza regulamin.Poznając kolejne osoby lepiej możemy zrozumieć panujący system w tym „ośrodku”. Nasze przerażenie jest coraz większe,gdy odkrywamy prawdę.

📍Jestem oszołomiona przeczytana historia,która spowodowała łzy za brak poszanowania ludzi i nieludzkie traktowanie.

📍Naprawdę warto zagłębić się w tą fikcję literacką,która mogła się wydarzyć podczas wojny.Inaczej spojrzymy na świat i będziemy cieszyć się z tego,co mamy.

Ogromnie polecam📚

Wstrząsająca historia i pięknym językiem napisana. Pełna napięcia i tematów skłaniających do myślenia, ta książka bada konsekwencje wojny i siłę indywidualnego wyboru.

„Dusze niczyje” są obowiązkową lekturą dla każdego, kto chce doświadczyć pełnego spektrum ludzkich emocji. Dla tych, którzy są zainteresowani odkrywaniem ciemnej strony ludzkiej natury i społeczeństwa. A także dla tych, którzy lubią czytać o miłości w czasach okrucieństwa.