Czarne i czerwone recenzja

Trzymając się twardo swojego noworocznego postanowienia, zabrałam się za lekturę jednej z książek, która smętnie przyglądała mi się, od dłuższego czas z półki nad telewizorem. „Czarne i czerwone”, bo to właśnie na tę historię przyszła wreszcie pora, to kontynuacja losów interesującego połączenia polskiej rodowitej góralki z amerykańskim mafiosem. Choć początkowo do pierwszej części podchodziłam dość sceptycznie, gdyż takie połączenie wydawało mi się mało możliwe, tak pod koniec pokochałam tę książkę miłością zagorzałego czytelnika. A czy w przypadku drugiego tomu było podobnie? Zachwyciła mnie na równi ze swoją poprzedniczką? No cóż, zapraszam na krótką recenzję.

Spotykamy się ponownie z NIM — mrocznym Michaelem Adamsem — niebezpiecznym człowiekiem, który sieje postrach nie tylko na słonecznej Florydzie. Mężczyzną, który mimo swojej profesji i wbrew ogólnej opinii potrafi kochać, a swoje serce zostawił tysiące kilometrów za sobą, w Polsce z dziewczyną, która zamiast wybrać jego, została z chorą przyjaciółką. I NIĄ — Majką Goclon — młodą, nietuzinkową góralką, która całe swoje życie musiała mierzyć się z różnymi przeciwnościami losu. Decyzja o zostaniu z Renatą była dla niej jedną z najtrudniejszych i najcięższych w życiu, jednak wiedziała, że dokonała właściwego wyboru, tyle tylko, że ta świadomość wcale nie pomagała na krwawiące serce. Tymczasem Renata ma dla Majki prawdziwą niespodziankę — bilet marzeń do Ameryki, do ukochanego gangstera. Czy Majce uda się bezproblemowo znaleźć Michaela? Kogo panna Goclon spotka jeszcze na swojej drodze? I co najważniejsze, jakie będą konsekwencje tego przyjazdu dla wszystkich bohaterów?

Tak samo, jak w przypadku pierwszego tomu, ten również zaskoczył mnie i to zdecydowanie w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Dla równowagi tym razem wkraczamy w mroczny i niebezpieczny świat Michaela. W świat, w którym rządzą jedynie silniejsi i sprytniejsi, gdzie osiągnięcie celu uświęca każde środki, nieważne kogo przy tym zranią lub zrujnują. Autorka zadbała o każdy, nawet najdrobniejszy szczegół i absolutnie nie ma tu miejsca nawet na odrobinę nudy. Cały czas coś się dzieje, a przez każdą kolejną stronę wręcz się przepływa. Bardzo lubię właśnie takie książki, które praktycznie czytają się same. Pani Liliano, tak jak to Pani przewidziała w epilogu, pytam się, jak można było skończyć opowieść w takim momencie, no jak???? i to tak bez uprzedzenia :)

„Czarne i czerwone” to książka, po którą bezsprzecznie warto sięgnąć. To fajna, niebanalna i przede wszystkim emocjonalna opowieść o miłości (nawet w brutalnym półświatku), rodzinie, lojalności, przymusie i o obowiązkach Pełna najpiękniejszego uczucia łączącego dwie najbliższe sobie osoby, niezachwianej woli walki z domieszką świetnego humoru, ale i z dodatkiem brutalności i realnego niebezpieczeństwa. Muszę Wam powiedzieć, że koniecznie muszę poznać dalsze losy tej dwójki i to jak najszybciej. Oczywiście, polecam jak najbardziej.