Dziennik prowincjonalnej damy recenzja

Prowincjonalna dama jawi się jako kobieta zahukana, bez chęci i możliwości rozwijania się, zajęta jedynie bieżącymi sprawami domowymi . Nic bardziej mylnego. Nasza dama, co prawda mieszka z dala od wielkiego miasta, ale jest oczytana, prenumeruje ”Książki miesiąca”, czasopisma i dzienniki. Pisuje opowiadania i wysyła je na konkursy ogłaszane w kobiecych pismach. Miewa sukcesy w postaci pieniężnych nagród, nader pożądanych w budżecie domowym. W domu znajduje się kucharka i służąca. Obie, niestety, często się zmieniają, ponieważ prowincja nie jest wymarzonym miejscem pracy dla służby. Zatrudniona jest również mademoiselle, francuska guwernantka sześcioletniej córki Vicki. Syn, bliźniak Vicki, jak każdy potomek angielskiej szlachty, przebywa w szkole z internatem. Nasza bohaterka z wielkim zainteresowaniem śledzi najnowsze trendy mody, chociaż nie zawsze się im poddaje. Uczestniczy w życiu wspólnoty parafialnej, udziela się charytatywnie, wygłasza odczyty. Posiada enigmatycznego męża, którego nieco się obawia, kiedy widnieje debet na koncie i nie może go załatać. Typowy angielski gentelman, małomówny i taktowny, czasami buntuje się przeciwko zakłócaniu jego spokoju i zmianom w rozkładzie dnia. Poza tym wydaje się nieszkodliwy.

Nasza bohaterka doskonale radzi sobie z trudnościami życia na prowincji. Dowcipnie i uszczypliwie komentuje zachowanie niektórych swoich sąsiadek, znajomych i samozwańczych przyjaciółek. Miewa poczucie niższości wobec niekwestionowanego prowincjonalnego autorytetu pani B. Udaje wobec niej uprzejmość, a nieprzychylne komentarze pojawiają się tylko w dzienniku. Myślę, że każda z nas ma w pobliżu taką panią B.

Wszystkie radości i troski spadające na naszą damę niczym nie różnią się od współczesnych. Choroby dzieci , kwestie finansowe, kłopoty ze zdobyciem niektórych artykułów, dbanie o zadowolenie męża to odwieczne problemy kobiet pod każdą szerokością geograficzną.

Świetnie napisany dziennik, coś na wzór współczesnego „Dziennika Bridget Jones”, ale według mnie o wiele ciekawszy.

Wtrącenia typu (do zapamiętania), trafne uwagi, liczne dopiski i notki, wyrażanie prawdziwych uczuć i przemyśleń, bez owijania w bawełnę, budzą sympatię i szacunek, a także nadają naszej bohaterce autentyczności.

Duże uznanie dla E.M. Delafield za ciekawe i dowcipne przedstawienie prozy życia.