Poza zasięgiem recenzja

Byłem nie­od­po­wie­dzial­ny i sa­mo­lub­ny. Oboje by­li­śmy pi­ja­ni, ale ja po­czu­łem wtedy… – Prze­ry­wa i zbli­ża się do mnie, przez co na­tych­miast sztyw­nie­ję. – Jak­by­śmy byli dla sie­bie kimś wię­cej. Prze­pra­szam, że cię wy­ko­rzy­sta­łem. Mia­łem wra­że­nie, że ty czu­jesz to samo, ale się my­li­łem. Po tej nocy sta­łaś się inna, od­su­nę­łaś się ode mnie. Mię­dzy nami było ina­czej, coś było nie tak. Nie roz­ma­wia­li­śmy ze sobą przez pra­wie trzy ty­go­dnie, a to utwier­dzi­ło mnie w prze­ko­na­niu, że prze­gią­łem. Zra­ni­łem cię. Nie za­słu­gi­wa­łem na twoją przy­jaźń, więc jak naj­szyb­ciej wy­je­cha­łem na stu­dia, ale wró­ci­łem, kiedy zro­zu­mia­łem, że nie po­tra­fię bez cie­bie żyć. A wtedy cie­bie już nie było.
Nie wy­trzy­mu­ję. Tama, nad którą przez ostat­nie pięć minut sta­ra­łam się pa­no­wać, pęka. Łzy leją się z moich oczu ni­czym wo­do­spad. Dolna warga nie­kon­tro­lo­wa­nie mi drży. To nie może być praw­da.
Czuję jego obec­ność tuż za ple­ca­mi i po­cią­gam gło­śno nosem.
– Wy­je­cha­łam, bo nie było cię przy mnie, kiedy naj­bar­dziej cię po­trze­bo­wa­łam – wy­zna­ję cicho.