Narzeczona recenzja

Pokochałam Kierę Cass za „Rywalki”. Przyszedł czas i na „Narzeczoną”. Autorka postawiła sobię poprzeczkę wysoko i niestety się zawiodłam.

Kiedy król Jameson wybiera jako obiekt swoich uczuć lady Hollis Brite, Hollis jest zaskoczona – i zachwycona. Dorastała na zamku Keresken i podobnie jak wszystkie szlachetnie urodzone panny marzyła o tym, że pewnego dnia król spojrzy właśnie na nią. Zdobycie jego serca to spełnienie wszystkich jej pragnień.Jednakże Hollis już niebawem zaczyna sobie uświadamiać, że pokochanie króla i zostanie królową może nie być tak szczęśliwym losem, jak jej się wydawało. Kiedy zaś spotyka chłopaka, który potrafi dostrzec, co Hollis naprawdę kryje w swoim sercu, dziewczyna uświadamia sobie, że przyszłość, której naprawdę pragnie, jest przyszłością, jakiej nigdy wcześniej sobie nie wyobrażała.

Jeżeli chodzi o pomysł i fabułę, miałam wrażenie, że sama pisarka nie wie, czego oczekuje od tej książki. Przez połowę czasu czytamy o pięknych, marzeniach i fascynacji, aby zaraz niezrozumiale wszystko diabli wzięli. Tak jakby całe życie marzyło się o podróży dokoła świata, ktoś daje nam taką możliwość, a my zamiast tego wybieramy wycieczkę na wieś do babci.

Postaci poprowadzone słabo, wręcz nijak. Ich zmienność zdań i charakterów jest nagminna. O głównych postaciach wiemy tyle, co o drugo- czy trzecioplanowych. Nie da się zżyć nawet z tytułową narzeczoną.

Kiera opisała tu bajkową miłość od pierwszego wejrzenia, ale jestem świecie przekonana, że poza planem ktoś dał tej dwójce eliksir miłosny, bo to ich zauroczenie jest absurdalne i iracjonalne. Jak inaczej określić to, że całuje mnie chłopak, którego nie znam, a ja rzucam dla niego całe moje dotychczasowe życie i swoją miłość?

Czekałam z tą książką naprawdę długo, bo usłyszałam opinię cytuję:”Chciałabym zabłysnąć jak Rywalki, ale jedynie odbijam ich światło” i czułam to całą sobą podczas czytania. Zajrzałam też na oceny tej książki i szczerze nie powalają.

Miłość monarchy może sprawić, że jest się zdolnym do wszystkiego.

Na zakończenie dostałam z liścia w twarz, bo było ono ciekawe, ale niestety przez poprzednie 100 stron wzbudziło we mnie jedynie: ” I co? Trzeba było szaleć tak? Teraz to ci dobrze. Cierp”.

Cass zrobiła wielką furorę „Rywalkami” i zawsze będziemy jej książki do nich porównywać, jej błędem jest to, że zamiast stworzyć coś nowego, niudolnie próbuje to ciągnąć. America byla wspaniała pod względem charakteru i tego jak jej postać się zmieniała, Hollis działa po prostu na nerwy, a jej postać z rozdziału na rozdział się stacza.

Następna część mnie nie czeka, a jeżeli K.C. wyda inny cykl to długo będę się zastanawiać czy nadal warto