Śniadanie u Tiffany'ego recenzja

Książka Capote'a, która w gruncie rzeczy jest dłuższym opowiadaniem, przedstawia portret Holly Golightly, dziewczyny-motylka, pięknej i wdzięcznej żyjącej z dnia na dzień, impulsywnej romantyczki, która wymyka się wszelkiemu szufladkowaniu, nie wiadomo czy mówi prawdę, czy kłamie, a jeśli kłamie to świadomie czy nieświadomie. Obyczaje Holly ma raczej lekkie, a marzenia proste: wyjść za bogacza, mieć gromadkę dzieci i bywać u Tiffany'ego. Taka dziewczyna szybko rozkochuje sobie wszystkich mężczyzn na swojej drodze, to prawdziwa łamaczka serc; oczywiście autor i narrator zakochuje się w Holly bardzo szybko i właściwie oglądamy tę osóbkę przez krzywe okulary miłości narratora, bardziej obiektywnie oceniają ją emocjonalnie niezaangażowani.

Autor, jak każdy zakochany mężczyzna, przeżywa z Holly wiele wspaniałych chwil, smakuje życie, ale oczywiście ta relacja nie ma przyszłości. Dziewczyna zdaje sobie z tego sprawę, zakochani mężczyźni mniej, to oni chcą stabilizacji, chcą się żenić. To raczej rzadkie w relacjach damsko-męskich, bo z reguły to kobiety marzą o stałym i stabilnym związku, tutaj jest inaczej. Książka kończy się niedopowiedzeniem, ale sądzę, że marzenia bohaterki raczej się nie spełniły.

Gdy słuchałem prozy Capote'a, przyszła mi na myśl bohaterka opowiadania 'Mgiełka' Józefa Hena, bardzo podobna dziewczyna, uszczęśliwiająca i jednocześnie unieszczęśliwiająca mężczyzn...

Akcja opowiadania dzieje się w Nowym Jorku w latach 40., dosyć ciekawie przedstawia Capote to niezwykłe miasto. Z drugiej strony, mimo fascynującego portretu Holly rzecz cała przynosi pewien niedosyt, jest zbyt błaha, niepogłębiona, ot taki bardziej szkic niż powieść. Powszechna opinia głosi, że film z niezapomnianą rolą Audrey Hepburn jest dużo lepszy (koniecznie muszę jeszcze raz obejrzeć!), myślę, że tak rzeczywiście jest. Nie wiem, czy bym przeczytał tę książkę w druku, ale wobec audiobooka (świetnie czytanego przez Piotra Borowskiego) mam mniejsze wymagania.


Jeszcze jedna uwaga: opis książki mówi o czterech opowiadaniach, ale ja słuchałem jedynie tytułowego.