Popołudnia na Miodowej recenzja

"- Mamo - zagadnęłam pewnego dnia, kiedy podczas przedpołudniowej przechadzki zawędrowałyśmy do mieszkania mojej matki. - Nie wydaje ci się, że z Nelą jest coś nie tak?

Nie pierwszy raz formułowałam to pytanie, zawsze jednak pozostawało ono w mojej głowie. Teraz się odważyłam i wypuściłam je na zewnątrz. Uwolniłam je. Poczułam wielką ulgę, a równocześnie potworny strach. Wstrzymałam oddech, oczekując na odpowiedź. Matka zmarszczyła brwi i spojrzała, najpierw czule na ulokowaną na jej kolanach Nelę, później z dezaprobatą na mnie.

- Co też ci chodzi po tej głowie? - prychnęła, kręcąc głową.

- Nie wiem - przyznałam. - Myślisz, że rozwija się prawidłowo?

- Kochanie, każde dziecko rozwija się w swoim tempie. Mam nadzieję, że nie wpadłaś na idiotyczny pomysł porównywania Anielki z dziećmi koleżanek?

- Nie - zaprzeczyłam. - Nie porównuję jej z nikim. Po prostu wiem, że są jakieś tam widełki, w których dziecko powinno się zmieścić... I czasami się zastanawiam, czy Nela... - Nagle opadłam z sił, poczułam ogromne zmęczenie. Przyjrzałam się mamie. Zauważyłam, że przybyło jej siwych nitek we włosach."

"Nienawidzę pędzących dni, ale lubię dni na Miodowej. Szczególnie popołudnia, gdy Nela wraca już z przedszkola, a piekarnia pustoszeje i mogę długie minuty tkwić w bezruchu, z brodą opartą o ramiona splecione na ladzie, patrząc na moją małą córeczkę."