Agonia. Lekarze i pacjenci w stanie krytycznym recenzja

Zatrułem się wczoraj dość mocno i siedzę w domu na L4. Przez wspomnianą dolegliwość pól nocy nie mogłem spać, więc zabrałem się za „Agonię” – skoro to zbiór reportaży o tematyce medycznej to idealnie pasuje do mojego stanu. Podszedłem do tej książki z pewna nonszalancją i… zostałem za to srogo ukarany. Dosłownie pochłonąłem ją w jeden wieczór i wspomniane pól nocy. Czytałem, włos mi się jeżył na głowie a wewnętrzny głos odmawiał modlitwy do wszystkich bóstw, abym nigdy na własnej skórze nie doświadczył tego o czym właśnie czytam. Pacjenci przywożeni karetkami do szpitala, czy też tacy którzy sami dowlekli się na SOR, pozostawiani są na pastwę bezdusznego systemu, personel medyczny (lekarze, ratownicy medyczni, pielęgniarki) pracujący w skrajnym wyczerpaniu po dwie doby pod rząd! Pozwolę sobie przywołać tylko kilka poruszonych spraw:

- bezduszny NFZ który pokrywa koszt wyłącznie najtańszych soczewki podczas usuwania zaćmy (to mogę jeszcze zrozumieć – refundacja obejmuje podstawową pomoc) jednocześnie nie pozwala pacjentowi dopłacić z własnej kieszeni za soczewki lepszej jakości.-

- stomatolog nie może uzupełnić kości po resekcji ósemki biomateriałem (całkowicie na koszt pacjenta), bo pomimo iż taka czynność znacznie skraca czas gojenia i dyskomfort to takie uzupełnienie nie jest refundowane, a NFZ nie pozwala łączyć usługi kontraktowej z prywatną!

- kobieta chora na bardzo rzadką chorobę kolan walczy z NFZ o dofinansowanie leczniczej marihuany i zgodę na podjęcie leczenia za granicą. Fundusz nie chce na to pozwolić bo możliwe że niedługo będzie polski lek i istnieje prawdopodobieństwo iż któryś z polskich lekarzy będzie chciał „poeksperymentować” i podejmie się leczenia

Książka bardzo trudna w odbiorze, ale niestety opisuje rzeczywistość. Warto ją przeczytać, choćby po to aby móc z czystym sumieniem podjąć się próby oceny zachowania ludzi, którzy podjęli się wykonywania jednego z najcięższy zawodów świata.