Słoneczniki po burzy recenzja

"Słoneczniki po burzy" to pierwsza część sagi rodziny z Ogrodowej i przyznam szczerze, że już nie mogę się doczekać kolejnej części! Książkę czytało się naprawdę dobrze, pochłonęłam ją w dwa dni.
Akcja rozpoczyna się kiedy Lilka- 32letnia kobieta, uciekając przed byłym mężem, wyjeżdża wraz z córeczką, Kają, z Warszawy i postanawia zamieszkać w rodzinnym dworku, w którym spędziła dzieciństwo. W tej części, główną bohaterką jest właśnie Lilka, ale mniej lub bardziej poznajemy również innych członków rodu Żmudzkich. 
Dla Lilki najważniejsza jest córka, która, chociaż ma dopiero kilka lat, panicznie boi się własnego ojca, a co za tym idzie, również innych ludzi, jest nieśmiała, zlękniona. Jej matka ma nadzieję, że w dworku córka odżyje. Po tym co przeżyła, Lilka również ma ogromne problemy z zaufaniem, nie potrafi wyobrazić sobie, żeby mogła kiedykolwiek jeszcze uwierzyć jakiemuś mężczyźnie, nie bać się go. Jednak na horyzoncie pojawia się Fabian. Kilka lat młodszy, męski, przystojny i zarazem o dobrym sercu chłopak. Chłopak po przejściach. Czy pomiędzy tą dwójką może się coś wydarzyć? 
Czytając, czułam ogromną sympatię do większości bohaterów! Sam dworek, to takie miejsce z duszą, aż chciałoby się tam pojechać, w odwiedziny do Żmudzkich, usiąść razem z nimi, napić się herbaty, pobawić z Kają, która jest tak bardzo rozkosznym dzieckiem! :D 
Pomimo poruszenia cięższych tematów, jest to bardzo ciepła historia, pokazująca siłę rodziny, pokazująca to, że czasem trzeba się odważyć zmienić coś aby móc zacząć naprawdę żyć. Szczęściu trzeba pomóc, trzeba oderwać stopę od podłoża i zrobić ten pierwszy krok :)

Naprawdę bardzo polecam tę książkę, myślę, że tak jak ja, spędzicie z nią bardzo przyjemny czas!