Stowarzyszenie Umarłych Poetów recenzja

Książka która przez niektórych poznana była na etapie szkoły podstawowej, analiza systemu edukacji to tylko tło do wielu ważniejszych wątków dotyczących ludzkiej psychiki i kondycji moralnej. Napisana w 1959 roku przez Nancy H Kleinbaum na podstawie prawdziwych zdarzeń z Akademii Weltona i wywiadów z tamtejszymi gimnastyczkami jako przykład idealnych rygorystycznie zarządzanych placówek, patrząc na panujące tam zasady słowo edukacyjnych może zmienić swoje znaczenie.

W barwnej i żywiołowej powieści Kleinabum opisuje okres adolescencji, wieku prób młodych nabierający doświadczenia. To odpowiedni argument przemawiający za stwierdzeniem „Młodość ma swoje prawa”. Zamieszczona informacja o adaptacji filmowej będzie z pewnością gratką dla kinomaniaków.

Młodzi ludzie zetknięci z twardym światem zasad i ograniczeń skierowanych jedną stronę, ściśnięci przez oczekiwania rodziców, to nie tylko główny wątek powieści ale smutna rzeczywistość. Akcja rozpoczyna się wraz z nastaniem nowego roku szkolnego w „Akademii Weltona” szkole o skostniałym statusie z głównymi elitarnymi zasadami: „Podniosły nastrój zakłóciło gwałtowne szuranie nóg. Szesnastoletni Todd Anderson, jeden z nielicznych (…) Zrobił nieszczęśliwą minę, podniósł się bez słowa i wodząc dookoła zagniewanym wzrokiem, słuchał jak inni skandują głośno: Tradycja! Honor! Dyscyplina! Doskonałość!”

Dyrektor Nolan jest tyrańczym urzędnikiem, skoncentrowany na wynikach szkoły, w jego mniemaniu zdanie uczniów w tym wieku jest niemożliwe. W tym zastygłym miejscu w 1959 roku pojawia się prof. John Keating zastępując emerytowanego Portiusa, jego nowatorskie metody nauczania przykuwają uwagę nauczycieli.

Język powieści współczesny czasem wkrada się nastoletni slang, historia ma wiele wątków ale szczególny jest motyw przyjaźni spajającej członków „Stowarzyszenia umarłych poetów” dawnej organizacji poetyckiej założonej w ciemnej grocie. Dzięki nowemu nauczycielowi, który jest inicjatorem zaszczepiającym w głównych bohaterach cząstki artysty, myśliciela. Humanistyczny cel kontrastuje z naciskiem szkoły na zdobywanie osiągnięć, które nie przygotowują do podjęcia odpowiedzialnego życia