Dzienniki kołymskie recenzja

Książka jest zapisem podróży na Kołymę, czyli do najgorszego piekła gułagu stalinowskiego, tak wstrząsająco opisanego przez Warłama Szałamowa w 'Opowiadaniach kołymskich'.

Hugo-Bader odbywa podróż sławną Drogą Kołymską, liczącą sobie 2025 kilometrów i biegnącą, w skrajnie trudnych warunkach, z Magadanu do Jakucka. Autor nazywa tę drogę najdłuższym cmentarzem świata i nie bez powodu – przy jej budowie zginęło tysiące więźniów; teraz Droga Kołymska jest totalnym rosyjskim zadupiem, końcem świata. Ponieważ reporter nie ma samochodu, jedynym sposobem podróży pozostaje autostop, spotykani kierowcy chętnie go biorą i opowiadają swoją historię, takich ludzi jak autor nazywa się w Rosji 'paputczikami', czyli towarzyszami podróży.

Prawie wszyscy spotkani przez autora ludzie są pokiereszowani przez życie. Jedni to byli więźniowie Gułagu, którzy po zwolnieniu nie mogli pojechać na kontynent, tak się na Kołymie nazywa resztę Rosji, więc z czasem zostali. Inni z powodu różnych powikłań życiowych uciekli z kontynentu na ten koniec świata. Spotyka autor wielu biedaków, są też oligarchowie, którzy wręcz upajają się swoją władzą i pieniędzmi. Widać, że Hugo-Bader lubi tych ludzi, jest nimi zafascynowany. Mamy też wszechobecne pijaństwo, takie ostre, do pełnego upojenia, sam autor przyznaje, że podczas tej podróży pił codziennie, jak jego wątroba to wytrzymała?

Kołyma to kraina złota, dlatego w czasach stalinowskich zbudowano tam wiele łagrów, a i dzisiaj wielu awanturników jedzie w te strony aby wydobyć trochę kruszcu i zmienić swoje życie na lepsze. Ale to tylko mrzonki.

Niestety, po pewnym czasie książka zaczyna nużyć, postacie się powtarzają, wygląda to wszystko na pospieszny zapis robiony na gorąco, ale nie przemyślany, nie przepracowany, wiele wątków jest rozpoczętych, ale nie zakończonych. Tak że ta książka nie jest tak dobra jak ‘Biała gorączka’ tego samego autora, ale i tak fajnie mi się jej czytało, a raczej słuchało w interpretacji autora i jego przyjaciół, czyli Joanny Szczepkowskiej i Adama Ferencego, którzy mistrzowsko interpretują wywody 'paputczikow' Hugo-Badera.