Czarne narcyzy recenzja

Rzadko która książka tak wyraźnie dzieli się na dwie, mniej-więcej równe, bardzo od siebie odbiegające części. W końcowych partiach tekstu jest to właściwie bezpośrednio przyznane, parę razy wprost mamy napisane, że dwie pozornie powiązane sprawy w istocie były od siebie całkiem oddzielone. I tak też jest, morderstwa wynikły z różnych przyczyn, były uwarunkowane innymi emocjami itd. O dziwo przekłada się to także na styl, jakim obie połowy są napisane - pierwsza naprawdę angażuje, czujemy się wciągnięci w tę opowieść, chcemy ją poznawać, czekamy na jej rozwój. Druga nie angażuje w ogóle. Serio, czytając tę partię tekstu czułem się w jakiś sposób oddzielony od postaci, odseparowany od nich. Nawet nie chodziło o to, że ich los mnie nie obchodził (choć skądinąd nie obchodził), ale właśnie o to, że między mną a tą opowieścią była jakaś taka "szyba" nie pozwalająca mi uczestniczyć w tym, co się na kartach książki działo.

Sam pomysł na akcję to totalne rozczarowanie. Niestety w pełni uwidoczniła się tu ta najgorsza cecha pisarstwa Puzyńskiej - rozwiązanie wyskakuje znikąd. W obu częściach książki po prostu w pewnym momencie dowiadujemy się, że wydarzyło się to i to i właśnie dlatego ktoś musiał zginąć. Zero szans, by samemu poprowadzić śledztwo, zero szans na tę warstwę zabawy. Tak, tyczy to równym stopniu także i tej pierwszej, znacznie lepiej napisanej połowy powieści. Już wcześniej młoda autorka stosowała ten nieszczęśliwy zabieg, ale chyba nigdy nie było to tak widoczne. Nakłada się na to sprawa o której pisałem powyżej - nijak nie byłem się w stanie przejąć losem nowo wprowadzonych, wykreowanych na potrzeby tej konkretnej części cyklu postaci, dosłownie: "a co mnie to" kto zabił i dlaczego.

Powieść jakoś tam ratują po części postacie, czujemy dramat Gawrońskiego, Emilii, upadek Daniela, nawet w Łukasza i panią Marię łatwo się wczuwamy, mimo, że udział w fabule dwóch ostatnich postaci jest marginalny. No i plus za to, że nieco miejsca poświęcono Wierze, tak bardzo wcześniej zaniedbywanej. Gorzej z Cybulskim, wątkiem gwałtu, który jest w powieści całkowicie od czapy i przede wszystkim z czcicielami Szatana (tak, tak, jest taki motyw).

Generalnie wątki diaboliczne nie grają w tym tekście, są, ale nie wiadomo po co. Szkoda wielka, skoro już pisarka zdecydowała się wreszcie iść na całość, to chyba jednak powinna to jakoś lepiej przygotować. Za to nieźle czuć bór, klimat puszczy, leśnych odstępów.

No i wielka szkoda, że Klementyna nie zaznała szczęścia z Lilianną ;/

Najgorsza jak dotąd część cyklu.