Przepraszam recenzja

Tak, Marcel Moss bardzo chce ułatwiać swoim czytelnikom życie. Wszystko w tej powieści, postacie, relacje między nimi, mechanizmy ich postępowania, wszystko było tu tak łatwe do zrozumienia, podane na tacy, że szok. Nawet gdy idzie o tych kilka zwrotów akcji pierwszą rzeczą, którą można o nich powiedzieć nie jest to, że są zrobione na siłę, czy sztuczne. Są – gdy idzie o najbardziej esencjonalną ich cechę – łatwe do pojęcia. Do przetrawienia przez odbiorcę tekstu. Po trosze dlatego, że autor obdarzył wykreowane przez siebie postacie ciekawym zwyczajem dość łopatologicznego tłumaczenia nam, co robią i jakie to intrygi snują, ale nie tylko. Są one łatwe i niemęczące per se, tyle.

To trochę paradoksalne, zważywszy, że mówimy o książce, w której dzieją się rzeczy potworne, mamy tyle morderstw, że nie chce mi się ich liczyć (a jeśli dodać do tego jeszcze usiłowania, to serio, człowiek, który właśnie odłożył był „Przepraszam” na półkę miałby chyba dosłownie problem z szybkim ustaleniem ile ich w sumie było), tortury, przemoc domową, motyw pedofilii itd. Wszystko tak łatwo podane, że już łatwiej by się chyba nie dało.

No, popatrzcie choćby na TĘ SCENĘ. Czekamy na nią, wiemy, że się wydarzy (w powieściach z dwoma planami czasowymi nie jest to coś niesamowicie ciężkiego do napisania, hah), a gdy już przychodzi… „Rachu ciachu i po strachu”, chciałoby się zacytować klasyka. Choć, zaznaczmy to, mam na myśli samo dokonanie, jego najbardziej bieżące, umiejscowione jeszcze tego samego dnia, reperkusje mają już – coś jakże rzadkiego w tej książce – jakąś tam swoją wagę.

Podobnie zresztą sam budujący ją wcześniej wątek młodzianów eksplorujących mroczne strony ludzkiej natury. No właśnie, to, co napisałem w poprzednim zdaniu niesie ze sobą zdaje się więcej ideologii, więcej jakiegokolwiek ciężaru, niż cały ten wątek w dziełku Mossa.

Ten brak jakiegokolwiek utrudnienia dla czytelnika objawia się czasem po prostu zabawnie. Wspomniałem już o dwóch powieściowych planach czasowych. No to atmosfery wczesnych lat dwutysięcznych nie czujemy w ogóle. Nic i dosłownie żadnych starań w tym kierunku – bo odbieranie tychże starań, próba wczucia się w tę epokę, mogłoby przecież czytelnika cokolwiek kosztować. I gdy w pewnym momencie pojawia się w tych partiach tekstu wzmianka o tym, że jeden z bohaterów używa nokii… Cóż, jakby o tym chwilę pomyśleć, to taki zabieg pisarski, owszem, może nieco rozbawić :)))