W środku nocy recenzja

„Czy Riley Sager usiłował tu złapać zbyt wiele sroczek za ogonki?” To pytanie nasuwa się dość wyraźnie w trakcie lektury „W środku nocy”. Tak, nie da się ukryć, że na kartach tej książki poruszono masę tematów, mamy człowieka usiłującego poskładać obraz rzeczywistości z kawałków, które stopniowo odkrywa (czyli, krótko mówiąc, prowadzącego prywatne śledztwo, tu o tyle charakterystyczne, że on sam, zapytany o to, czy takie śledztwo prowadzi zapewne bez wahania by zaprzeczył i to na każdym etapie akcji), mamy nasze własne próby poskładania tego w jakąś całość i dojścia do tego, co się tam wydarzyło (i znowuż, rzecz charakterystyczna, te dwa śledztwa, powieściowego bohatera i nasze, są tu względem siebie nawzajem bardzo, bardzo autonomiczne), mamy flashbacki z lat dziewięćdziesiątych, wątki paranormalne, młodzieńczą przyjaźń, protagonistę zastanawiającego się, czy nie popada w szaleństwo, przyjaźń między dorosłym a dzieckiem i jeszcze ładnych kilka innych rzeczy.

I naprawdę ciężko jest znaleźć odpowiedź na postawione na wstępie pytanie. Generalnie pogodzenie tego wszystkiego poszło autorowi nadspodziewanie wręcz dobrze, jak na taki potencjał rozpadu akcji jest ona zaskakująco właściwie spójna. Owszem, jeden z wymienionych powyżej wątków wydaje się z perspektywy być dodanym uderzająco wręcz na siłę (ale to ratowanie jego istnienia w finale powieści nawet jakoś tam, przy całej swej banalności, porusza), owszem, wstawki z lat dziewięćdziesiątych tak bardzo nie mają klimatu, że już bardziej go nie mieć chyba nie mogły (i ta dodana w pewnym momencie na siłę wzmianka o O.J. Simpsonie i jego procesie tylko nam o tym fakcie przypomina), ale generalnie wszystko bardzo fajnie gra. Z drugiej nietrudno zauważyć, że tych „ale” jest naprawdę dużo i że tak w sumie, to ten brak rozpadu fabuły (a może iluzję takiego braku?) zawdzięczamy głównie bardzo sprawnemu stylowi pisarza.

Struktura tego thrillera to w ogóle jest ciekawa sprawa. Od pewnego momentu autor podsuwa nam coraz to i coraz nowych potencjalnych winnych zdarzenia, od którego zaczęło się tu całe zło, a my te tropy jak najbardziej kupujemy. Wychodzi nader fajnie, co więcej widzimy, że Sager posiadł tę jakże cenną dla pisarza sztukę – zbudował wcześniej pewną bazę, podając nam określoną dawkę wiedzy o przedstawionym przez siebie świecie, a teraz, wykorzystując ten fundament, bawi się tym. I to tak, że my bezproblemowo angażujemy się w tą jego zabawę. Super, to można tylko chwalić. Ale… ha, nie da się ukryć, że na tę powieść naprawdę, ale to tak naprawdę jakiegoś wielkiego pomysłu nie było. Gdy już dochodzimy do rozwiązania, to rozczarowanie wybrzmiewa tak mocno, że tym razem nawet ta ogólna pisarska sprawność nie jest w stanie tego uratować.

Mimo wszystko aż 7/10 – po prostu czytało się mi bardzo przyjemnie, a to chyba najważniejsze kryterium przy ocenie tego typu literatury.