Niepokój przychodzi o zmierzchu recenzja

Biorąc do ręki najnowszą powieść wydaną przez Wydawnictwo Literackie nie wiedziałam, że będę się musiała zmierzyć z tak ciężką lekturą. Te wszystkie okładkowe polecajki już od dłuższego czasu nie stanowią dla mnie zachęty, bo wielokrotnie się na nich zawiodłam. Zwyciężyła ciekawość - za co przyznano tej książce Nagrodę Brookera 2020?
Widok okładki wskazywał, że to bardziej propozycja dla młodzieży, ale nic bardziej mylnego. Już pierwsze strony dowiodły tego, że trzymam w dłoniach dość ciężki do przetrawienia kaliber.

Poznajemy tu rodzinę holenderskich rolników- ich codzienność, zmaganie się z żałobą oraz z zarazą dziesiątkującą krowy, widzimy ich oziębłość w stosunku do dzieci oraz reakcję samych pociech. Nie ma domu bez gromu - jak mówią, ale tej rodzinie daleko do normalności.
Dominuje tu smutek, pewna melancholia, samotność, a chwilami aż kipi od brudu. Są też momenty, kiedy uśmiejemy się do łez (dialogi z żabami).
Cały obraz zostaje przedstawiony z perspektywy dziewczynki, która snuje ponure wizje rzeczywistości, pełne lęków i obaw o przyszłość. To nic innego jak trauma spowodowana brakiem opieki, niepoświęcaniem temu dziecku należytej uwagi.
Jest to obraz pełen kontrastów, surowy w wyrazie, przeplatany cytatami z Biblii.

Pierwszy raz poczułam jakby ktoś dał mi porządnie w twarz, znienacka, nie byłam na to przygotowana. Do dziś nie mogę się otrząsnąć. Tak się właśnie czułam po lekturze "Niepokój przychodzi po zmierzchu".
Do tej pory myślę co tu się wydarzyło, co sprawiło, że nieustannie o niej myślę.
Podczas czytania były momenty, że chciałam ją porzucić, wykrzywiałam się z obrzydzenia, śmiałam do łez i jednocześnie chciało mi się płakać i przytulić te dzieci. Jestem już ponad tydzień po lekturze, ale do tej pory nie mogę się otrząsnąć.
Powieść jest trudna, ciężka do strawienia, momentami śmieszna, momentami obrzydliwa. Ma w sobie coś innego, jakąś dziwność, która trudno nazwać.

Nie jest to książka dla każdego, nie będę Was do niej namawiać, napiszę tylko, że czytacie na własną odpowiedzialność. Tą książkę trzeba chcieć przeczytać, ale nie z namowy, a właśnie z potrzeby serca.
Jest dzika, inna, dziwna.