Oćma recenzja

Zamykam oczy. Słyszę własny oddech, odległy, jakby nie należał do mnie. Wiem, że za chwilę otworzę powieki, ale coś mi mówi, że i tak nic nie zobaczę. Bo Oćma nie jest brakiem widzenia – to brak pewności. Brak kontroli. Brak odpowiedzi.

Żnin. Współczesność, choć nie ta, do której przywykłam. To miejsce, w którym rzeczy dzieją się na granicy percepcji, w półmroku, w zawieszeniu. Były dziennikarz staje się świadkiem zbrodni. Ale czy na pewno? Może to tylko jego obsesja, może coś przeoczył, może tak działa ciemność – odbiera dowody, zostawia wątpliwości. Jest też młoda matka, której zmęczenie przestaje być zwykłym wyczerpaniem, a staje się czymś więcej – czymś lepkim, dusznym, czymś, co ciąży na duszy jak mokry koc. I dziewczyna. Nastolatka, która staje na rozdrożu. Podjęła decyzję. Ale czy w ciemności wybory wciąż należą do nas?

Oćma jest jak dym – wnika w pory, osiada na języku, wypełnia płuca. Nie sposób się jej pozbyć, bo nie jest czymś, co przyszło z zewnątrz. Ona była tu zawsze, wewnątrz, czekając na moment, by się ujawnić. Ta książka to nie kryminał, nie thriller, nie dramat. To odczucie. To podświadome napięcie, które narasta z każdą stroną, choć nie do końca wiadomo, dlaczego. To historia ludzi, których losy splatają się w nieuchwytny, ale nieunikniony sposób.

Czy się bałam? Tak. Ale to nie był strach przed tym, co może się wydarzyć. To był strach przed tym, co już się stało. Przed tym, co zostało zapisane w ciemności. Bo Oćma nie jest opowieścią, którą można zostawić na półce. Oćma zostaje w głowie, pod skórą, w przestrzeni między światłem a cieniem.

Nie otwieraj oczu. Nie warto. Oćma i tak cię znajdzie.

Wślizguje się w myśli, zaciska palce na gardle, osiada w zmęczonych oczach. Nie daje spokoju, bo nie po to tu jest. Ona ma uwierać, drążyć, przypominać, że pewnych rzeczy nie można zobaczyć, a mimo to są prawdziwe.

To nie tylko opowieść o zbrodni, której nie da się udowodnić. Nie tylko o matce, której świat kurczy się do rytmu niespokojnego snu dziecka. Nie tylko o dziewczynie, która podejmuje decyzję większą od niej samej. To opowieść o tym, co się dzieje, gdy świat staje się zbyt ciasny, zbyt duszny, zbyt cichy – gdy jedynym, co zostaje, jest mrok.

Bo Oćma to nie noc. Noc kończy się świtem. Oćma trwa.