Sen o okapi recenzja

Czy znacie jakieś przesądy? Stosujecie się do nich, czy raczej przyjmujecie je, kręcąc głową z politowaniem? Kiedy myślę o tym pytaniu, w mojej głowie materializuje się postać babci. Pamiętam dwa główne przesądy - nie wolno witać się przez próg oraz wracać się, kiedy gdzieś się wychodzi na dłużej. A jeśli jest to konieczne, podczas krótkiego powrotu trzeba usiąść na kilka sekund. Było też coś o niespaniu z nogami skierowanymi w stronę drzwi, ale ten zazwyczaj babcia wspominała z politowaniem. Najwyraźniej nigdy się nie sprawdził. Ale chwila, chwila! Czy to oznacza, że poprzednie dwa się kiedykolwiek sprawdziły?

Fabuła książki Mariany Leky wydaje się prosta, ale jednocześnie bardzo ciekawa. Mamy małą wioseczkę, rok 1983. Każdy każdego zna i tak wszyscy sobie razem żyją. Mieszkańcy nie przejmują się przesądami, bo kogo by one naprawdę obchodziły? Ale pewnego dnia jednej z mieszkanek, Selmie, śni się okapi - tajemnicze zwierzę-hybryda. Zwiastuje to tylko jedno. Niedługo ktoś umrze.

O klimacie książki chyba nie muszę pisać za dużo. Genialną jego namiastką jest opis na blurbie, co zdarza się rzadko, bo te często odstają od treści i obiecują gruszki na wierzbie. Jeśli chodzi o styl pisarski, jest równie specyficzny, jak sama historia. Dla próbki dwa zdania:

Proza Leky jest z jednej strony skomplikowana, zahaczająca o filozofię życia oraz buddyzm. Zawiera kilka prostych praw ludowych, które przekazuje w nieco zbyt zawoalowany i wysublimowany sposób. Z drugiej strony to zwyczajne, ciekawe czytadełko, przez które się płynie.

Do lektury podchodziłem bez żadnych oczekiwań i to bardzo dobrze. Gdybym przeczytał ją tuż po premierze, kiedy był na "Sen o okapi" wielki boom, chyba bym się zawiódł. To historia przyjemna i życiowa, bo właśnie o życiu opowiadająca. Można popłakać, postresować się, pouśmiechać, porozmyślać i miło spędzić czas, ale chyba, niestety, nic więcej.

Jedna z opinii zamieszczonych na wklejce określa "Sen o okapi" jako "Bullerbyn dla dorosłych". I chyba to rzeczywiście prawda. Powieść Mariany Leky opowiada o małej wspólnocie wioseczki położonej gdzieś na świecie. Czasami dzieje się w niej dużo, innym razem prawie nic. Czas biegnie, ale też snuje się powoli. Życie trwa i w końcu mija, kończy się. Po śmierci ludzie płaczą, a po kilku dniach się podnoszą i żyją dalej. Bo tak po prostu trzeba.

Nie żałuję, że przeczytałem "Sen o okapi", ale też wiem, że pomimo wysokiej oceny, raczej nie zostanie ze mną na dłużej. To książka dobra literacko, świetnie napisana, piękna. Miejscami bywa metaforyczna, ale też dosłowna. Jeśli chcecie pozachwycać się ładnym stylem i poznać kolejną miłą historyjkę, przeczytajcie, ale nie nastawiajcie się na nic wielkiego.