Czas pogardy recenzja

Yarek Aranowicz, ekonomista i podróżnik, od ponad 30 lat mieszkający w USA, dwa razy debiutował jako pisarz. W 1980 r. napisał powieść futurystyczną "Podróż w nieznane", a po 43 latach wydał "Czas pogardy " – opowieść o losach sześcioletniego Tomasza Aranowicza, opartą na wspomnieniach swojego ojca.

Przenosimy się do Wilna. Jest rok 1940. Tomek skulony w ruinach jakiegoś budynku przyprószony śniegiem śni o rodzicach, o poprzednim życiu. Jest jednym z osieroconych dzieci, które na wileńskich ulicach próbują przeżyć kolejny dzień.
Po stracie najbliższych malec błąka się po ulicach miasta najpierw okupowanego przez Rosjan, potem przez Niemców. Cierpi z powodu luk w pamięci. Przygarnia go grupa dzielnych, solidarnych chłopców i jest trochę łatwiej, bezpieczniej, ale do czasu. Schwytany przez żandarmów, trafia do sierocińca. I jeśli chcecie odetchnąć z ulgą, to się nie spieszcie. W radzieckiej placówce nie miał łatwego życia.
Czy uda mu się znaleźć rodzinę, spokojne miejsce? Czy los sprawi, że Tomek przestanie się bać?
Ta książka to wstrząsająca i poruszająca serce historia chłopca wśród wojennej zawieruchy. Historia łamiąca serce i wywołująca mnóstwo emocji, gdy towarzyszymy dziecku przy stracie przyjaciół, w momentach nadziei i kolejnych życiowych zawodów.
Jestem pod wrażeniem stylu autora i lekkości w przekazywaniu historii swojego ojca. Jakże trudno musiało być pisać o tak trudnych przeżyciach z punktu widzenia małego chłopca. Tomaszek był przecież naocznym świadkiem mordów Polaków i Żydów, masowych łapanek i rozstrzeliwań oraz tragicznych śmierci przyjaciół. Książkę czyta się z wielkim zainteresowaniem i emocjonalnym zaangażowaniem. Poza tym znajdujemy w niej wiele ciekawych faktów historycznych, o których rzadko się słyszy.

"Czas pogardy" jest powieścią historyczną, która ociera się o literaturę faktu. W wywiadzie udzielonym portalowi histmag.org przez Yarka Aranowicza możemy przeczytać:
"Powieść opisuje autentyczne losy polskich sierot i Polaków w Wilnie, wplecione w prawdziwe wydarzenia historyczne: czterech okupacji sowieckich, litewskiej i niemieckiej polskiego Wilna. Dziecięce i dorosłe postacie, które mają imiona i nazwiska, są postaciami autentycznymi, opisanymi przez Tatę w Jego pamiętniku. Opisane dialogi, zawierają z mojej strony sporą dozę literackiej swobody. Mniej istotne postacie zostały dodane, aby nadać powieści bardziej płynny przebieg."
"Czas pogardy" przypomina, że wojenne zawieruchy to nie tylko dramaty dorosłych. Tam były i są dzieci, które – jeśli przeżyją – do końca swoich dni będą zmagały się z traumą, skutkami niedożywienia i chorób.
Ludzie gotują ludziom los straszniejszy niż w niejednym filmie grozy.