Moja droga Emmie Blue recenzja

“Jeśli kiedykolwiek znajdziesz ten balon, będziesz jedyną osobą na świecie, która się dowie. To ja . Ja jestem dziewczyną z Letniego Balu. I mówiłam prawdę.”

Taką oto wiadomość przyczepiła do balonika szesnastoletnia Emmie Blue i puściła w przestworza stojąc na szkolnym boisku. Wiadomość była trochę takim krzykiem rozpaczy dziewczyny, po bardzo przykrym incydencie jaki ją spotkał. Miała nadzieję, że ktoś kto być może przeczyta liścik, uwierzy jej. Bo nie mogła liczyć na zrozumienie wśród rówieśników, pedagogów ani nawet własnej matki. Nie spodziewała się, że balonik znajdzie na plaży chłopak i to, aż we Francji. Nie tylko uwierzył Emmie, napisał do niej maila to jeszcze został jej najlepszym przyjacielem. Em się stała się niemal członkiem rodziny Moreau, razem z bratem Lucasa, Eliotem tworzyli nierozłączne trio. Mało tego Emmie i Lucas nawet urodziny obchodzili tego samego dnia. I właśnie w przededniu ich trzydziestych urodzin dziewczyna liczy, że chłopak zada jej wreszcie TO pytanie. I zada, tylko czy takie na jakie liczyła?

Emmeline Blue miła, uczynna, oddana przyjaciółka, codziennie mierząca się z traumą, która prześladuje ją od liceum, stara się wiązać koniec z końcem. Marzy tylko o jednym, żeby ktoś ja tak naprawdę pokochał, mieć prawdziwą rodzinę i domek z trzema sypialniami. Niby nic wielkiego, ale życie jej do tej pory nie oszczędzało.

Lucas, przyznam szczerze, że w tym bohaterze coś mi od początku nie pasowało. Niby dobry, zabawny, przyjacielski, uwielbiał Emmie, jednak miałam przeczucie, że nie wszystko jest takie piękne na jakie wygląda na pierwszy rzut oka. I chociaż przeczucie mnie nie zawiodło, to na końcu autorka miło zaskoczyła.

Lia Louis świetnie wykreowała bohaterów, idealnie ukazała ich wady i zalety. Na uwagę zasługują bohaterowie drugoplanowi: szaleni przyjaciele Fox i Rosie prowadząca blog o modzie, humorzasta staruszka Louise Dutch, u której mieszka Emmie, dodają fabule lekkości i niesamowitą dawkę humoru. Nie brakuje też wzruszających wątków, przy których łza się w oku zakręci.

Moim ulubieńcem zostaje jednak Eliot, nie od razu go polubiłam, ale z biegiem fabuły coraz lepiej go poznajemy, a zakończenie tylko mnie w tym utwierdziło.

Książka porusza nie tylko temat fantastycznej przyjaźni i miłości, ale i trudnych relacji rodzinnych. Mam tutaj na myśli relacje Emmie z jej mamą, dla mnie jako matki nie do pomyślenia, że tak można traktować i okłamywać swoje jedyne dziecko, które tak pragnie uwagi i miłości. Jeśli szukacie przyjemnej lektury na wieczór z książką lub popołudnie przy kawie, gorąco polecam wam tę książkę. Ja jestem nią zauroczona, niebanalna historia, a do tego w tak pięknej oprawie. Z pewnością zasługuje na uwagę.